A 

Sempervivum  Arten

   

Stand Januar 2017

Register  Pflanzennamen und Synonyme    

   
 

 verwendet wird die Klassifikation von  Henk 't Hart und Bert Bleij & B.Zonneveld  1998

   
 

gültiger Name  ist blau hinterlegt

   
 

 IK = Index Kewensis Publication Report

   
 

Besonderer Dank Herrn Gerard Dumont  =   http://sempervivophilia.stalikez.info/

   
  Hinweis: Bei den Bildern ohne Autorenangabe handelt es sich um Bilder, die von mir aufgenommen wurden.
In den letzten 5 Jahren habe ich fast die komplette Sammlung  von Andre Smits in Belgien fotografiert ( ca. 8000 Fotos).
Da viele Sammler von ihm Pflanzen bezogen haben, habe ich auch die Pflanzen aufgeführt, bei denen offensichtlich Unstimmigkeiten vorliegen.
- abastumani vermutlich Form von  S. tectorum  ssp. tectorum  Linne  /
keine Zuordnung möglich, aus Sammlung Andre Smits / aufgeführt als Spezies S. abastumani / kein IK gefunden / nicht im Egli / möglicherweise eine Lokalform
27.05.2015 27.05.2015
- abyssinicum

 

= Hypagophytum abyssinicum  /  IK: in Flora xxiv ( 1841) I.Intell.30
- accuminatum Kultivar S. 'Acuminatum' / Züchter nicht bekannt / Vermerk: in keiner mir bekannten Sammlung mehr vorhanden, daher bei den Kultivaren auch nicht aufgeführt.  /  S. acuminatum  wurde für folgende Spezies  verwendet: S. tectorum var. glaucum  und S. x schottii Lehmann & Schnittspahn sowie  Rosularia alpestris ssp alpestris und  Rosularia sedoides
- acuminatum

 

= Rosularia sedoides (Descaisne in Jacquemont) H. Ohba (1977)                                                                                                    

IK:  Sempervivum acuminatum Jacquem. Voy. Bot. 63. t. 74. f. 1.

- acuminatum

 

= Rosularia alpestris ssp. alpestris (Karelin & Kiriloff) A. Borrisova (1939)                                                                                   

IK : Sempervivum acuminatum Jacquem. Voy. Bot. 63. t. 74. f. 1.

 - acuminatum

 

Form von  S. tectorum  ssp. tectorum (var. acuminatum) Linne 

 syn.: Sempervivum tectorum var. glaucum (Tenore)R.L.Praeger

acuminatum =  zugespitzt / Verweis auf Blattmorphologie /  Es sind eine Vielzahl von Populationen aus den Südost - Alpen und südlich der Zentralalpen so benannt worden / Vorkommen vor allem auf Kalkstein.

Erstbeschreiber: Robert Lloyd Praeger (1865-1953) lebte in Irland und arbeitete als Bibliothekar in der National Library in Dublin. Besonderes Interesse zeigte er jedoch für die Pflanzenwelt und hier insbesondere für die Gattung Sedum und die Gattung Sempervivum. Die Royal Horticultural Society hatte R. Lloyd Praeger beauftragt eine Monographie über die Hauswurz zu erstellen. Sein Buch "An Account of the Sempervivum Group" in englischer Sprache erschien 1932.  / Quelle Georg Merkel

Autorenkürzel: R.L.Praeger

02.06.2014 02.06.2014 26.05.2015
Sempervivum tectorum subsp. tectorum var. acuminatum  /  Naturstandort Monte Baldo 1500 m / Gerad Dumon  Jaroslav Švec - Kalima Garden         06. 05. 2008 Jaroslav Švec - Kallima
Garden 05.06.2008
Martin Haberer 1999 Veronika Falkenstein 27.06.2011

IK: Sempervivum acuminatum Schott, Österreichische Semperviva, in Oesterreichisches Botanisches Wochenblatt Gemeinnütziges Organ, 3:28 (1853)  

Oesterreiehisehes 
Botanisches Wochenblatt. 
Gemeinnütziges Organ 
Gärtner, Forstm.'inner. Verne, 
Ipflheker und Techniker. 
I. Jahrgang,

Sempervivum tectorum ssp. tectorum var. acuminatum (Schott) Fiori  ist eine Form, die in den Südostalpen und südlich der Zentralalpen vorkommt

Erstbeschreibung: Heinrich Wilhelm Schott (getauft 7. Januar 1794 in Brünn; † 5. März 1865 in Wien) war ein österreichischer Botaniker und Gärtner. Sein offizielles botanisches Autorenkürzel lautet „Schott“.
Schott nahm zwischen 1817 und 1821 an der Österreichischen Brasilien-Expedition teil und wurde 1828 zum Hofgärtner in Wien ernannt. Ab 1845 bis zu seinem Tode fungierte Schott als Direktor der Hofgärten und der kaiserlichen Menagerie. 1852 leitete er auch die Umgestaltung des Schönbrunner Schlossparks in eine teilweise englische Anlage. Bekannt wurde Schott insbesondere durch die Erforschung der Alpenflora, wobei er den Alpengarten im Belvedere begründete. Darüber hinaus bereicherte er die Wiener Hofgärten durch seine Sammlungen in Brasilien. / Quelle: Wikipedia

 - acuminatum

 

Form von  S. × schottii nm. schottii C.B. Lehmann & G. Schnittspahn, non. J.G. Baker (1860)                                

IK:  Sempervivum acuminatum Schott in Oestr. Bot. Wochenbl. iii. (1853) 28

Erstbeschreibung: wie vor

- adenophorum

 

Form von S. globiferum ssp.hirtum  (var. adenophorum) Borbas

adenophorum = Drüsen (wörtlich), dass Drüsen trägt; Verweis auf die Drüsenhaare der Petalen an den Blüten / Vorkommen: Westkarparten und Ostalpen   

Bei Gerad Dumont wird S. adenophorum  bei  Sempervivum globiferum ssp. glabrescens eingeordnet. Im Egli zu ssp hirtum.

Sempervivum globiferum ssp.
 
glabrescens

am Naturstandort Mt Kostelec près

de Ducové, 150 m, 00B02  /

Foto: Gerard Dumont  

Originalbeschreibung in lateinisch:

Quum S. pittonii Schott cis et trans fluvium Mura in collibus serpentinis prope Kaubat supra Leoben (ex shed. authent. !) cresceret, nostram prius eandem esse putavi nam glandulis caulis et florum conveniunt.
At pubes S. Pittonii revera eam S. Braunii in mentem revocat, petalis 9-12 angustis, et calycis laciniis totidem excellit. Posteriores in S. adenophoro m., triplo, petala autem duplo latiora, haec grosse fimbriato-ciliata, insuper ciliis glandulosis praedita, non simpliciter glanduloso-ciliata ut in S. pittonii, fimbriis grossis huic deficientibus. Sempervivum adenophorum ob pubes foliorum et colorem flavescenti-viridem S. hirto L. propius affinis; glandulas etiam in caule S. hirti L. Budensis invenies.
Ab hoc posteriore S. adenophorum differt foliis dorso minute pubescentibus, florum colore flavo, sepalorum laciniis ovato-lanceolatis (non lanceolato-elongatis ut in S. hirto), non simpliciter longe fimbriatis ut in S. hirto, sed breviter glanduloso-ciliatis, - a S. arenario Koch autem foliis non longe lanceolato-acuminatis, rosularum foliis ex apice obovato acuto oblongo-cuneatis, petalis calycem duplo tantum (non triplo) superantibus.
Humile, 8 cm altum foliis, excepto margine glanduloso-ciliato, glabris non nisi caulinis sub lente sparse glanduloso-pilosis, his ovato-lanceolatis, basi auriculo-cordatis, floribus paucis, campanulatis, petala flava, carina grosse lacero-fimbriata (velut in S. arenario Koch, Schott Anal. botan. 19.), acuminata, calycem duplo superantia.

Vermerk:   Diese "Art" ist im Handel in Umlauf und zwar als Sempervivum, nicht als Jovibarba
26.05.2015 / bei Andre Smits Rolf Volbon 03.04.2011  

IK:Sempervivum adenophorum Borbás, Vasvármegye Növényföldrajza   és flórája (Geographia atque Enumeratio Plantarum Comitatus Castriferrei in Hungaria), Szombathely, ed. 1 : 238 (1887-88)     

Erstbeschreibung: Vincze von Borbás (* 28. Juli 1844 in Ipoly-Litke, Ungarn; † 7. Juli 1905 in Klausenburg) war ein ungarischer Botaniker. Sein offizielles botanisches Autorenkürzel lautet „Borbás“.   Er hat mehrere hundert Pflanzenarten als neu für die Wissenschaft benannt. Von diesen beschriebenen „Arten“ wird allerdings ein Großteil durch heutige Taxonomen nicht als eigenständige Art akzeptiert. / Quelle Wikipedia    

                                                          

x adenotrichum Form von  S. stenopetalum  (x adenotrichum) (Burnat)

syn.: Sempervivum ×schottii n-var. adenotrichum (Burnat)

= Sempervivum × adenotrichum Burnat / = Sempervivum montanum subsp. montanum var. burnatii × Sempervivum tectorum

Originalbeschreibung:

Tige de 15-25 cm. haut, lâchement velue-glanduleuse, surtout dans sa partie supérieure, à poils mois, plus courts qu'ils ne le sont gén. dans le S. tectorum. Rosettes assez grandes, à feuilles portant sur les marges des cils analogues à ceux du S. tectorum, mais plus courts et plus minces, mêlés de poils glanduleux pareils à ceux des faces foliaires ; feuilles dépourvues de long poils mous, jamais aranéeuses à un degré quelconque. Feuilles caulinaires toutes plus ou moins velues-glanduleuses sur les deux faces, dépourvues de longs poils apicaux faisant houppe ou panache. Inflorescence assez dense, à rameaux courts. Fleurs sub 12-mères, d'env. 20 mm. diam., d'un rose vif (?), à pétales étalés, plus ou moins pubescents (gén. faiblement intérieurement, fortement à l'extérieur). Etamines à filets glabres. Ecailles hypogynes (non contiguës) tantôt tronquées, plus hautes que larges, tantôt subréniformes, plus larges que hautes.

ist ein relativ seltene Kreuzung in der Natur. Dieses kommt durch die die Verschiebung der Blütezeit der Eltern, Sempervivum montanum subsp. montanum var. burnatii blühen deutlich früher als Sempervivum tectorum.K:!(1): Sempervivum × adenotrichum Burnat, Flore des Alpes-Maritimes ou catalogue raisonné des plantes qui croissent spontanément dans la chaîne des Alpes-maritimes..., Georg & Cie ed., 4: 49, 286 (1906)

Erstbeschreiber: Émile Burnat (21. Oktober 1828, Vevey , Vaud - 31 August 1920) war ein Schweizer Botaniker . Herausgeber von Flore des Alpes maritimes ou Werkverzeichnis des plantes qui croissent spontanément dans la Chaîne des Alpes Maritimes, usw. ; (7 Bände 1892-1931, mit John Isaac Briquet und François Cavillier) und Werkverzeichnis des Hieracium des Alpes Maritimes , (1883, mit August Gremli ) / Quelle Wikipedia

02.06.2014 02.06.2014 Veronika Falkenstein 01.05.2013
 - adenotrichum = Rosularia adenotricha ssp. adenotricha (Wallich ex Edgeworth) Jansson (1970)
- admontense Sempervivum admontense Graessn.

ungültiger botanischer Name / Nomen nudum, wahrscheinlich bezeichnet es eine Pflanze aus der Umgebung von Admont im Norden der österreichischen Alpen. / In Kultur scheint es eine Form von Jovibarba globiferum und eine von  Sempervivum tectorum gegeben zu haben.

IK: Sempervivum admontense Graessn., Hauptverz. : 20 (1937)

 - admontense

 

Kultivar  S.globiferum ssp.hirtum 'Admontense'     

Bilder  und Beschreibung siehe  unter  S.globiferum ssp.hirtum                                                                                                             

syn. Jovibarba globifera ssp. hirta  'Admontense' / Züchter Theo German / D /1980                                                                                                                                                                         

- adoxum          

 A.Jordan & J. Fourreau (1868)

Form von  S. tectorum var. tectorum Linne  ( var. adoxum )

IK: Sempervivum adoxum Alex Jordan and Jules Fourreau; Breviarium Plantarum Novarum, fasc., 1868, Vol. 2,p.40

Sempervivum tectorum subsp. boutignyanum ( adoxum) / Naturstandort Somport 1600 m / Foto: Gerard Dumont Sempervivum tectorum subsp. 
boutignyanum ( adoxum) /
Naturstandort Vall de Ribes 1600 m,
 
Pyrenäen SP / Foto: Gerard Dumont

Originalbeschreibung ;                                                                                                                           

SEMPERVIVUM ADOXUM, paniculae abbreviatae ramis erecto-patulis, simplicibus, breviter villosis ; floribus mediocribus (22-23 mm diam.) ; petalis 11-12, lineari-lanceolatis, acutis, pallide roseo-albidis ; staminum filamentis pallide purpureis, basi pilosulis, antheris ovatis, obtusis, roseis ; squamulis hypogynis semiorbicularibus, parum discretis ; carpellis dorso glabriusculis ; rosularum mediocrium foliis oblongis, apice angustato-contractis acuminatis, dilute glaucescenti-virentibus, acumine leviter fuscato insignitis, glabris, breviter ciliatis, caulinis ovato-oblongis, apice longiuscule acuminatis, basi truncato-rotundatis, dilute virentibus acumine purpurascente, superioribus dorso puberulis ; caule viridulo, mediocri, breviter piloso.
Hab. in saxosis Pyrenaeorum centralium : Gèdre (Hautes-Pyrénées).
A S. pallescente differt floribus minoribus, pallidioribus, foliis latioribus magis virentibus, caulinis brevioribus inferne dilatatis, apice leviter maculatis.                  

syn.:  Sempervivum adoxum Jord. & Fourr und Sempervivum tectorum ssp. boutignyanum (Billot & Gren.)H.Jacobsen 

Vorkommen: in den zentralen Pyrenäen      

Erstbeschreiber:  Claude Thomas Alexis Jordan * 29. Oktober 1814 in Lyon ,  + 7. Februar  1897 , war ein  französcher Botaniker, sein bot. Kürzel lautet: Jord.

und Pierre Jules Fourreau  ( 1844 - 1871 ) war ein französischer Botaniker, Schüler des Taxonomen Alexis Jordan (1814-1897).

Beide verfassten mehrere Bücher: 1869: Catalogue des plantes qui croissent le long du Rhône.
und  Icones ad Floram Europae. Quelle: Wikipedia

- affine       

 Lamotte (1846)

Form von S. tectorum var. tectorum Linne (var. affine) 

IK: Sempervivum affine Lamotte, Etudes sur le genre Sempervivum, in Mémoires de l'Académie des Sciences Belles-Lettres et Arts de Clermont-Ferrand, 6(17-20): 269 (1864) // (tiré-à-part) : 15 (1864)  /   

Vorkommen: Zentral- und   Nordalpen 

Sempervivumtectorum subsp. 
tectorum var tectorum (affine)  / 
Naturstandort Vallée du Fournel 1500 m / G. Dumont
V. Falkenstein 26.06.2010 Martin Haberer  1999

Originalbeschreibung :                                                                                                                                      

Rosettes régulières, peu compactes, grandes, de 6 à 8 cent. de diamèt., à feuilles extérieures dépassant rarement les intérieures, d'un vert foncé, à peine glaucescentes, rosées à la base, rougeâtres sur les bords au sommet, surtout en dessous, étalées-dressées, obovales-oblongues (longues de 3 à 4 cent., larges de 12 à 13 mill.), brusque ment atténuées et terminées en pointe de 2 à 3 mill., rougeâtre, avec l'extrémité blanchâtre, glabre ou garnie de quelques cils très courts ; bombées-carénées en dessous, planes en dessus, glabres ou munies de quelques poils très courts, plus abondants dans les jeunes rosettes, ciliées sur les bords, à cils courts (à peine un demi mill.), fins, dirigés en bas ou étalés. Rosettes émettant un assez grand nombre de stolons courts, munis de petites feuilles promptement sphacélées et de poils blanchâtres assez longs, glanduleux, mous, terminés par une petite rosette ovale-arrondie, à feuilles couvertes de poils blancs, très courts, abondants, persistant assez longtemps.
Tige de 25 à 30 cent., verte, assez longuement velue-glanduleuse, portant souvent un assez grand nombre de rameaux courts, bifides, étalés-dressés après la floraison, plus rarement terminés par trois rameaux. Feuilles caulinaires inférieures assez courtes, ovales-oblongues, glabres, assez brusquement atténuées-acuminées, les supé rieures ovales-lancéolées, brièvement velues-glanduleuses, plus lon guement atténuées-acuminées.
Panicule couverte de poils glanduleux, longs, mous, abondants, un peu crépus, à rameaux portant chacun de 5 à 8 fleurs moyennes (20 à 22 mill. de diamèt.), assez brièvement pédonculées (péd. inf. 2 à 3 mill de long.). Calice assez longuement velu-glanduleux, divisé au delà du milieu en 12 à 16 lobes, linéaires-lancéolés, aigus (1 mill. 1/2 de large, 4 à 4 1/2 mill. de long). Pétales d'un rose très pâle, marqués de linéoles d'un rose plus foncé, sillonnés en dessus, un peu carénés, verdâtres sur la carène, assez longuement velus-glanduleux en dessous et sur les bords, linéaires-lancéolés, brièvement atténués et acuminés au som met (2 mill. de large, 8 à 9 mill. de long.), à peine contigus dans le bas, un peu moins d'une fois plus long que le calice. Etamines à filets purpurins subarrondis à la base, légèrement hispidules-glanduleux dans le quart inférieur, égalant les styles à l'émission du pollen, à anthères ovales, de couleur rouge-saumon, brièvement mucronées. Ecailles hypogynes blanchâtres ou rosées, subglanduliformes, assez épaisses, un peu plus hautes que larges, légèrement plus larges à la base qu'au sommet qui est arrondi ou faiblement tronqué (1/2 mill. de haut environ), étalées-dressées, laissant entre elles un intervalle aussi grand que leur largeur. Carpelles oblongs-ovales (4 à 5 mill. de long.), glabres sur le dos, excepté à la naissance du style, brièvement hispidules-glanduleux sur les côtés, un peu plus longuement sur la suture, brusquement terminés en un style oblique (2 mill. 1/2 de long), verdâtre ou un peu teinté de rouge, égalant environ la moitié de la longueur du carpelle. Graines petites (2/3 de mill.), obovales-oblongues, striolées longitudinalement, de couleur jaune-fauve très clair.
Fl. – Juillet et août dans les Alpes. Commence à fleurir dans mon jardin du 25 au 30 juin et dure jusqu'au milieu de juillet.
Hab. – Partie moyenne des vallées qui descendent du Mont Vizo ! Environs d'Embrun ! (Mioche.) 

Erstbeschreibung: Martial Lamotte * 1. März 1820 -  + 1883 (oder Simon Gilbert Martial Lamotte ): war ein Arzt , Apotheker, Botaniker und Professor in Frankreich und Herausgeber von  "Etudes sur le genre Sempervivum" / sein Herbarium umfasst ca. 40.000 Exemplaren, zahlreiche Arten des Zentralmassivs mit fast allen Arten, Rassen oder Sorten, er beschrieb sie allein oder in Zusammenarbeit mit Lecoq / Quelle Wikipedia

 - africanum   

 

Sempervivum africanum Miller lässt sich  nicht zuordnen, bezieht sich vermutlich auf die Pflanze einer anderen Gattung .           

IK: Sempervivum africanum Mill. Gard. Dict. ed. VIII. n. 7.                                                        

 - agriostachys

 

außer IK nichts gefunden / IK: Sempervivum agriostachys Kuntze Rev. Gen. ( 1891) 229 [sphalm. ?]
 - agriostaphis

 

= Monanthes laxiflora (A.P. de Candolle) C.A. Bolle ex J.F.N. Bornmuller (1906)   

IK:Sempervivum agriostaphis Webb & Berth. Phyt. Canar. i. 216 (Index)                                                                                                     

 - aizoides      

   

= Aichryson × aizoides (J.B. Lamarck) E.C. Nelson (1993)                                                                                                

IK:Sempervivum aizoides Lam. Encyc. iii. 290 

 - aizoon       

     

= Aeonium aizoon                                                                                                                                                                

IK:Sempervivum aizoon Christ in Bot. Jahrb. ix. (1888) 162                                                                                                    

-  x alatum     

       

Form von  S. x fauconnettii  Reuter( Cat..Pl..Vasc.Geneve,2:298, 1832)  (var.alatum)
Naturhybride von S. arachnoideum x S. tectorum

IK: Sempervivum alatum Scheele, in Flora, Regensburg, 26(27): 453 (1843)

alatum = geflügelt , bezugnehmend auf den Stängel der Blütenstiele

Originalbeschreibung :  Blätter der Rosetten verkehrt ei-formig-länglich, mit zurückgekrümmter Spitze, am Rande drüssig-gewimpert, an der Spitze kahl bärtig, aber keinesweges durch den Bart mit einander verbunden, übrigens kahl; die stengelständigen Blätter länglich, gefleckt, drüsig-gewimpert, an der Spitze bärtig,auf der inneren Seite flaumig, spitz; Stengel 2kantig-geflügelt; Blüthenstiele geflügelt, flaumig-filzig; Blumenblätter und Kelchzipfel sternförmig ausgebreitet; Kelchzipfel   länglich drüsig-flaumig, spitz; Blumenblätter 12, rosenroth, länglich-lanzettlich,zugespitzt, feindrüsig-punctirt, mit grünen auslaufen den Rückennerven, 3mal so lang als der Kelch; Staubfäden an der Basis verbreitert; Staubgefässe ungefähr so lang als die Griffel; Fruchtknoten ei-rautenförmig, an der Spitze plötzlich in der Griffel verschmälert, 1 1/2 mal so lang als der Griffel 

Erstbeschreibung: Georg Heinrich Adolf Scheele (1808–1864), deutscher Pfarrer und Botaniker

 -albernelli     Kultivar  S. 'Albernelli' /  Züchter: William Newhard / USA / 1978 / Bild und Beschreibung siehe Kultivare A
 - albertii syn. von Kultivar  S. 'Albernelli' / Züchter: William Newhard / USA / 1978 / Bild und Beschreibung siehe Kultivare A
- x albidum

 

Form von  S. x  comollii  Rota ( Prosp. Fl. Bergamo, 100, 1853) ( var. albidum) 

Naturhybride:  von  S. tectorum x S. wulfenii

syn. Sempervivum × albidum G. Schnittspahn & C.B. Lehmann (1855)  

IK: Sempervivum albidum C.B.Lehm. & Schnittsp., Uber die im freien in den deutschen Gärten vorkommenden Arten  der Gattung Sempervivum, in Flora, Regensburg, 38(1-2): 4 (1855) 

02.06.2014 02.06.2014 26.05.2015
Karl Adam 04.2008 Karl Adam 09.2008 Veronika Falkenstein 21.08.2010

albidum = weißlich, bezugnehmend auf die Blütenfarbe  / Fundort nicht bekannt                                                                            

Originalbeschreibung:

Rosetten gross; Rosettblätter ei-lanzettförmig, nach der Basis verschmälert, in eine ziemlich  längerte Spitze auslaufend, glatt, am Rande fein gewimpert, dunkel grasgrün nach den Spizen röthlich-braun; Ausläufer stark, die jungen Rosetten     1-3 Zoll von der alten Rosette absetzend; Stengelblätter etwas abstehend,  gleichbreit, lang zugespizt, glatt, am Rande gewimpert;      Stengel aufrecht, mit traubenrispenartigen, zuletzt fast horizontal abstehenden Aesten, mit kleinen, drüsigen Wimperhaaren besetzt; Blumenblätter doppelt so lang wie die Kelchabschnitte, linien-lanzettförmig, weisslich; unterständige Schuppen sehr klein, drüsenartig.  

Ist ein Elternteil von  'Oditty' 

Erstbeschreibung:    Johann Georg Christian Lehmann (* 25. Februar 1792 in Haselau; † 12. Februar 1860 in Hamburg) war ein deutscher Botaniker. Sein botanisches Autorenkürzel lautet „Lehm.“.
Lehmann studierte Medizin in Kopenhagen und Göttingen und erwarb 1813 einen Doktorgrad in Medizin sowie 1814 einen Doktorgrad in Philosophie an der Universität Jena. Er wurde 1818 Professor für Physik und Naturgeschichte am Akademischen Gymnasium Hamburg, wo er ebenfalls die Stellung des Oberbibliothekars innehatte. 1821 gründete er den Botanischen Garten in Hamburg, dessen Direktor er auch wurde. / Quelle Wikipedia

und Georg Friedrich Schnittspahn, * 03.01.1810 in Darmstadt, + 22.12.1865 in Darmstadt, deutscher Botaniker und  Direktor des Bot. Garten Darmstadt, verfasste mehrere Bücher                                                                       

 - album     = Rosularia sedoides (Deschanel in Jacquemont) H. Ohba (1977)                  

IK : in Trans. Linn. Soc. xx. (1846) 49 

- x alidae          S. × alidae  B. J. M. Zonneveld (1986) 

in Kultur erzielt von B.J.M. Zonneveld  1986  / Kreuzung aus S. wulfenii x S. grandiflorum    

alidae bezieht sich auf den Namen der Ehefrau des Züchters: Alida Petronella van Leeuwen-Zonneveld                                                                                                             

IK:Sempervivum × alidae Hort. ex Zonn., The missing hybrid Sempervivum ×alidae, in British Cactus and Succulent. Journal 4(3):   65 (1986)

27.05.2015 27.05.2015 27.05.2015
Veronika Falkenstein 04.2009 Veronika Falkenstein 26.06.2010 Veronika Falkenstein 01.2009
Manfred Rothmeier Manfreed Rothmeier Erwin Geiger 07.05.2011

Originalbeschreibung in französisch:   Rosula inter parentes valde media, 4-7 cm diam. Folia rosularia 2-3 cm longa et 0.8-1 cm lata, utrinque leviter pubescentia, apice minimis leviter rubris, margine ciliata. Rami propaginiferi valides sunt. Petala viride-lutea, ad basi purpurea. Filamenta atropurpurea, inferne glanduloso-pilosa, antherae flavae. Floret inter parentes VI.

Diese Pflanze wird in der Natur wahrscheinlich nicht vorkommen, da die Verbreitungsgebiete der Eltern sich kaum berühren. Nach dem aktuellen Stand des Wissens, ist Sempervivum × alidae eine Pflanze von künstlicher Herkunft, unbekannt in der Natur, also eine einzelne Sorte und keine Naturform. Daher müsste sie eigentlich als normale Züchtung aufgeführt werden.

- allionii           Form von  S. globiferum ssp. allionii (Jordan & Fourreau) 'tHart & Bleij (Succulenta 78(1):40.1999

allionii = gewidmet: Carlo Ludovico Allioni (1728-1802) war ein italienischer Arzt und Botaniker. An der Universität von Turin war er Professor der Botanik. Er leitete auch den Botanischen Garten von Turin. Bei seiner Untersuchung der Pflanzenwelt im Piemont konnte er 237 bisher unbekannte Pflanzenarten auflisten.

Sempervivum globiferum subsp. allionii Foto: Gerard Dumont / Sempervivophilia / Naturstandort Georges sup du Cians 
Sempervivum globiferum subsp. allionii Gerard Dumont / Sempervivophilia /Naturstandort  Piamprato 2000 m

syn. Jovibarba globifera ssp. allionii (A. Jordan & J. Fourreau) J. Parnell (1990) 

IK: Jovibarba allionii (Jord. & Fourr.) D.A.Webb in Fedde, Repert. lxviii. 197 (1963)

Erstbeschreibung: Claude Thomas Alexis Jordan * 29. Oktober 1814 in Lyon ,  + 7. Februar  1897 , war ein  französcher Botaniker, sein bot. Kürzel lautet: Jord.

Pierre Jules Fourreau  (* 1844 - 1871 ) war ein französischer Botaniker, Schüler des Taxonomen Alexis Jordan (1814-1897). Sein botanisches Kürzel lautet : Fourr.

  alle Züchtungen und Lokalformen von

 Sempervivum globiferum ssp. allionii   ( syn. Jovibarba allionii )

siehe besondere Liste

hier klicken

 -  x allobrogorum  Form von  S. x stenopetalum C.B. Schnittspahn & Lehmann (Flora 38: 18,1855) / Herkunft und  Verwandtschaft ungeklärt(var.allobrogorum)

  syn. Sempervivum x allobrogorum Beauverd ( 1931) 

allobrogorum = Name eines gallischen Volkes in der  Region Savoie Dauphine , der Name bezieht sich auf deren Wohnsitze

 IK: Sempervivum allobrogorum Beauverd in Bull. Soc. Bot. Geneve, 1930, Ser. 11. xxii. 448 (1931).                                    

- alpestre       Form von  S. montanum ssp. montanum Linne ( var. alpestre )                                                                                                  

S. alpestre Lamotte ist eine Form von Sempervivum montanum L., in Ober-Queyras / Spanien von Lamotte 1864 gesammelt.  

syn.: Sempervivum montanum var. montanum C. von Linnaeus(1753)                                                                                    

IK: Sempervivum alpestre Lamotte in Mem. Acad. Sc. Clermont, vi. (1864) 308  

Originalbeschreibung:

"Rosettes subglobuleuses-étalées, moyennes, de 4 à 5 cent. de diamèt., à feuilles extérieures égalant les intérieures, dressées, légèrement courbées en dedans, vertes, oblongues-lancéolées (8 à 10 mill. de large, sur 25 à 30 mill. de long), insensiblement atténuées en pointe courte au sommet, rétrécies à la base, planes en dessus, à peine carénées en dessous, garnies sur les faces et sur les bords de poils de même longueur, courts, glanduleux. Rosettes émettant des stolons nombreux, courts (2 à 4 cent. de long), minces, brièvement hispidules-glanduleux, garnis dans toute leur longueur de petites feuilles espacées, persistant assez longtemps ; terminés par une petite rosette semblable aux anciennes. Tige haute de 8 à 10 cent., brièvement hispidule-glanduleuse, feuillée jusqu'auprès de la panicule, divisée au sommet en trois rameaux florifères, simples ou bifides, étalés pendant la floraison, raides et dressés à la fructification. Feuilles caulinaires oblongues, insensiblement acuminées, ne dépassant pas à la base la largeur de la tige, couvertes de poils glanduleux, un peu plus longs dans les feuilles supérieures dont la pointe surpasse ordinairement la base des rameaux à l'anthèse. Panicule couverte de poils courts, mous, glanduleux et odorants, à rameaux peu allongés portant chacun 5 à 6 fleurs grandes (35 à 40 mill. de diamèt.) pédonculées (péd. inf. 4 à 5 mill. de long). Calice divisé jusqu'aux trois quarts en 10 à 12 lobes linéaires-oblongs, un peu espacés (6 à 8 mill. de long sur 1 à 2 mill., de large, subaigus, brunâtres au sommet, brièvement hispidules-glanduleux. Pétales d'un rose assez foncé, presque uniforme, ou marqués çà et là de linéoles plus pâles, creusés d'un sillon en dessus, carénés, verdâtres sur la carène et brièvement hispidules-glanduleux en dessous, linéaires- oblongs (2 à 3 mill. de large, 18 à 20 mill. de long), longuement atténués et acuminés au sommet, non contigus, une fois et demie à deux fois plus longs que le calice. Etamines à filets purpurins subarrondis à la base, hispidules-glanduleux dans la moitié inférieure, dépassant un peu les styles à l'émission du pollen, à anthères ovales, rougeâtres, terminées par un mucron un peu courbé en dedans. Ecailles hypogynes glanduliformes, épaisses, verdâtres, subquadrangulaires, tronquées au sommet, le double plus larges que hautes (1/2 mill. de haut, 1 mill. de large), horizontales, rapprochées et presque contiguës à la base. Carpelles ovales-oblongs (4 1/2 à 5 mill.), glabres sur le dos, hispidules sur les côtés et sur la suture, brusquement terminés par un style oblique, verdâtre (2 mill. 1/2 de long), moitié plus courts qu'eux. Graines petites (2/3 de mill.), obovées-piriformes, finement striées longitudinalement, de couleur jaune-fauve très pâle. Fl. � Juin-juillet dans les Alpes, commence à fleurir dans mon jardin vers le milieu de mai. Hab. � Montagnes élevées des Hautes-Alpes, Mont-Vizo." Type : du Mont Viso (Hautes-Alpes) ; (typus non servatus ? )

Erstbeschreibung: Martial Lamotte * 1. März 1820 -  + 1883 (oder Simon Gilbert Martial Lamotte ): war ein Arzt , Apotheker, Botaniker und Professor in Frankreich und Herausgeber von  "Etudes sur le genre Sempervivum" 1864 / sein Herbarium umfasst ca. 40.000 Exemplaren, zahlreiche Arten des Zentralmassivs mit fast allen Arten, Rassen oder Sorten, er beschrieb sie allein oder in Zusammenarbeit mit Lecoq / Quelle: Wikipedia

- alpestre 

from Korsika

Lokalform auf  Korsika von  S. montanum ssp. montanum Linne  (var.alpestre) 
alle Veronika Falkenstein 06.04.2009           23.06.2012 21.01.2009
- alpinum Form von  S. tectorum var. tectorum Linne  ( var. alpinum)         

Vorkommen:  Hautes-Alpes, Mont-Vizo                                                                                                 

syn.: Sempervivum tectorum var. alpinum (Grisebach & Schenk) R.L. Praeger (1932)                                                          

 IK: Sempervivum alpinum Griseb. & Schenk in Linnaea, xxv. (1852) 600

Martin Haberer 1999 Martin Haberer 1999

Originalbeschreibung                                                                                                                                   

Rosettes subglobuleuses-étalées, moyennes, de 4 à 5 cent. de diamèt., à feuilles extérieures égalant les intérieures, dressées, légèrement courbées en dedans, vertes, oblongues-lancéolées (8 à 10 mill. de large, sur 25 à 30 mill. de long), insensiblement atténuées en pointe courte au sommet, rétrécies à la base, planes en dessus, à peine carénées en dessous, garnies sur les faces et sur les bords de poils de même longueur, courts, glanduleux. Rosettes émettant des stolons nombreux, courts (2 à 4 cent. de long), minces, brièvement hispidules-glanduleux, garnis dans toute leur longueur de petites feuilles espacées, persistant assez longtemps ; terminés par une petite rosette semblable aux anciennes. Tige haute de 8 à 10 cent., brièvement hispidule-glanduleuse, feuillée jusqu'auprès de la panicule, divisée au sommet en trois rameaux florifères, simples ou bifides, étalés pendant la floraison, raides et dressés à la fructification. Feuilles caulinaires oblongues, insensiblement acuminées, ne dépassant pas à la base la largeur de la tige, couvertes de poils glanduleux, un peu plus longs dans les feuilles supérieures dont la pointe surpasse ordinairement la base des rameaux à l'anthèse. Panicule couverte de poils courts, mous, glanduleux et odorants, à rameaux peu allongés portant chacun 5 à 6 fleurs grandes (35 à 40 mill. de diamèt.) pédonculées (péd. inf. 4 à 5 mill. de long). Calice divisé jusqu'aux trois quarts en 10 à 12 lobes linéaires-oblongs, un peu espacés (6 à 8 mill. de long sur 1 à 2 mill., de large, subaigus, brunâtres au sommet, brièvement hispidules-glanduleux. Pétales d'un rose assez foncé, presque uniforme, ou marqués çà et là de linéoles plus pâles, creusés d'un sillon en dessus, carénés, verdâtres sur la carène et brièvement hispidules-glanduleux en dessous, linéaires- oblongs (2 à 3 mill. de large, 18 à 20 mill. de long), longuement atténués et acuminés au sommet, non contigus, une fois et demie à deux fois plus longs que le calice. Etamines à filets purpurins subarrondis à la base, hispidules-glanduleux dans la moitié inférieure, dépassant un peu les styles à l'émission du pollen, à anthères ovales, rougeâtres, terminées par un mucron un peu courbé en dedans. Ecailles hypogynes glanduliformes, épaisses, verdâtres, subquadrangulaires, tronquées au sommet, le double plus larges que hautes (1/2 mill. de haut, 1 mill. de large), horizontales, rapprochées et presque contiguës à la base. Carpelles ovales-oblongs (4 1/2 à 5 mill.), glabres sur le dos, hispidules sur les côtés et sur la suture, brusquement terminés par un style oblique, verdâtre (2 mill. 1/2 de long), moitié plus courts qu'eux. Graines petites (2/3 de mill.), obovées-piriformes, finement striées longitudinalement, de couleur jaune-fauve très pâle. Fl. � Juin-juillet dans les Alpes, commence à fleurir dans mon jardin vers le milieu de mai. Hab. � Montagnes élevées des Hautes-Alpes, Mont-Vizo." Type : du Mont Viso (Hautes-Alpes) ; (typus non servatus ? )

Sempervivum alpestre Lamotte est une forme de Sempervivum montanum L., collectée en Haut-Queyras.

Erstbeschreibung:  Heinrich August Rudolf Grisebach (* 17. April 1814 in Hannover; † 9. Mai 1879 in Göttingen) war ein deutscher Botaniker und Hochschullehrer. Er gilt als Begründer der Pflanzengeographie als eigenständige wissenschaftliche Disziplin. Sein offizielles botanisches Autorenkürzel lautet „Griseb.“.
Grisebach studierte ab 1832 Medizin und Botanik an der Universität Göttingen, ab 1834 an der Universität Berlin, wo er 1836 zum Dr. med. promoviert wurde. Ab 1837 war er Privatdozent, für Botanik, ab 1841 außerordentlicher Professor für allgemeine Naturgeschichte an der Universität Göttingen. 1847 wurde er dort ordentlicher Professor und Direktor des Botanischen Gartens.
Zwischen 1839 und 1850 unternahm Grisebach mehrere Forschungsreisen durch Europa. 1838 veröffentlichte er die grundlegende Arbeit „Über den Einfluß des Klimas auf die Begrenzung der natürlichen Floren“. Darin steht der später berühmt gewordene Satz: „Ich möchte eine Gruppe von Pflanzen, die einen abgeschlossenen physiognomischen Charakter trägt, wie eine Wiese, einen Wald und dergleichen, eine pflanzengeographische Formation nennen“. Sein klassisches Buch „Vegetation der Erde nach ihrer klimatischen Anordnung“ (1. Aufl. 1872, 2. Aufl. 1884) stellt eine erste globale Übersicht der Vegetationsdecke mit einer Vegetationskarte dar.  / Quelle Wikipedia  

August Joseph Schenk (* 17. April 1815 in Hallein; † 1891 in München) war ein deutscher Botaniker und Paläontologe. Sein offizielles botanisches Autorenkürzel lautet „Schenk“.
Schenk studierte in München, Erlangen, Wien und Berlin Naturwissenschaft und Medizin, habilitierte sich 1841 als Privatdozent für Botanik zuerst in München, dann in Würzburg; dort wurde er 1845 Professor der Botanik. 1868 folgte er einem Ruf an die Universität Leipzig, wo er auch den Botanischen Garten leitete. 1887 trat er in den Ruhestand.  / Quelle Wikipedia                                                                                

-alpinum from Strelapass Lokalform  S. alpinum from Strelapass
Der Strelapass (2352 m ü. M.) im Kanton Graubünden / Schweiz verbindet Davos mit Sapün / Langwies im Schanfigg. 
27.05.2015 27.05.2015
-altaicum Form von  S. tectorum var. tectorum Linne  ( ssp.. altaicum)   / kein IK gefunden / in Sammlungen A. Smith und Martin Haberer vertreten / möglicherweise auch ein Kultivar
02.06.2014 02.06.2014
- altum

 

Sempervivum altum Turrill ( var. altum)

IK: Sempervivum altum Turrill in Bull. Soc. Bot. Bulgar. vii. 126 (1936). 

27.05.2015 03.06.2014 18.06.2013
Anne Rahn 04.2009 Veronika Falkenstein 04.2009 Veronika Falkenstein  07.09.2008
 
Gerard Dumont / S. altum var. altum  / Blüte in Kultur Fernwood Nursery Gerard Dumont  / S. altum 
var.ossetiense 
/ Blüte in Kultur

Kaukasus, 1500 - 2000 m. Lichtgrüne, lockere Rosetten 2,5 - 5 cm Ø viel kleiner als bei kosaninii. Blätter  verkehrt-lanzettlich,        2 cm lang, 8 mm breit, 3 mm dick, beidseitig drüsig behaart. Freistehende äußere Blätter mit scharlachroter Spitze. Blüten 2,5 - 3 cm,  12 - 15 Bl.blätter purpurrot, gelbe Staubgefässe. Blütentrieb 12 cm,  Tochterrosetten an 8 - 21 cm langen Stolonen. Empfindlich gegen Winterregen. Glasschutz ! 

Des weiteren gibt es die Form  Sempervivum altum var. ossetiense Wale aus dem Zentrum des Kaukasus / Bild der Blüte siehe oben

 

Sempervivum ossetiense Wale

1. Sépale, surface adaxiale. 2. Sépale, vue latérale. 3. Feuille rosulante, section transversale.

4. Feuille caulinaire, section transversale. 5. Etamine. 6. Pétale. 7. Feuille rosulante, vue latérale.

8. Feuille rosulante, surface adaxiale. 9. Ecaille hypogyne. 10. Feuille caulinaire, surface adaxiale.

11. Carpelle. 12. Feuille caulinaire, vue latérale. 13. Bractée. 14. Bouton floral.

[ill. ex Wale, AGS bull. 1942]

 

aus Herbier de Kew - collecte de Walter E.Th. Ingwersen en 1935 sur la route militaire d'Ossétie, à 1520 m, du côté N de a ligne de partage des eaux, sur escarpements calcaires nus en compagnie de Gypsophila aretioides

 

Erstbeschreibung:  William Bertram Turrill OBE (14. Juni 1890, Woodstock, Oxfordshire -15 Dezember 1961, Surrey ) war ein englischer Botaniker. Er wurde in Woodstock, Oxfordshire Banbury zu William und Mary Thirza (geb. Homan) Turrill geboren und studierte an der National School Woodstock. Er heiratete Florence Homan im Jahr 1918.Er arbeitete in den Royal Botanic Gardens in Kew und war verantwortlich für viele Innovationen wie eine mathematische Klassifizierung von Blattformen. Er erhielt den Order of the British Empire im Jahr 1955 und die Goldmedaille der Linnean Society in 1958. Er war ein gewählter Fellow der Royal Society März 1958 als jemand: "Ausgezeichnet für seine Arbeiten zur Anlage Taxonomie, vor allem für seine experimentelle und genetische Ansatz, um Probleme unter britischen Pflanzenarten und für seine herausragenden Kenntnisse der Floren des Nahen Ostens" . Quelle: Wikipedia

- altum from Georgien Lokalform S. altum Turill from Georgien
Jaroslav Švec - Kallima Garden

Vorkommen im Kaukasus auf einer Höhe von 1500 - 2000 m . Konkret kommt diese Pflanze aus Georgien. Sie bildet einen dünnen Teppich aus grünen Rosetten mit einem Durchmesser von  2,5 bis 4 cm . Die Tochter-Rosetten wachsen an 8 - 21 cm langen, rötlichen  Stolonen. Die Blätter sind mit winzigen Härchen bedeckt und haben braune Spitzen. Violette Blüten  mit etwa 12 cm langen Blütenstielen.  Schutz vor Feuchtigkeit im Winter.

- altum from Mont Armchi Lokalform S. altum from Mont Armchi

Erwin Geiger: Eine Art aus Georgien im Kaukasus die etwas mehr Platz benötigt: die Ausläufer sind bis zu 20 cm lang. Diese Spezies ist S. annae sehr ähnlich.

Veronika Falkenstein 21.04.2011 Rolf Volbon 04.05.2011 Veronika Falkenstein 23.07.2011

 - ambiguum Form von  S.tectorum ssp. tectorum Linne  (var.ambigum)

Einfache Form von Sempervivum tectorum L. / nomenklatorische wertlos, beschrieben als eine Form mit  völlig grünen Blättern.   

ambiguum = zweifelhaft / zweideutig                                                                                                         

syn.: Sempervivum tectorum var. ambiguum                                                                                                                            

IK :Sempervivum ambiguum Lamotte in Mem. Acad. Sc. Clermont, vi. (1864) 271  

26.05.2015 26.05.2015
Erstbeschreibung: Martial Lamotte * 1. März 1820 -  + 1883 (oder Simon Gilbert Martial Lamotte ): war ein Arzt , Apotheker, Botaniker und Professor in Frankreich und Herausgeber von  "Etudes sur le genre Sempervivum" 1864 / sein Herbarium umfasst ca. 40.000 Exemplaren, zahlreiche Arten des Zentralmassivs mit fast allen Arten, Rassen oder Sorten, er beschrieb sie allein oder in Zusammenarbeit mit Lecoq  / Quelle Wikipedia      

Originlbeschreibung :  Rosettes assez compactes, régulières, grandes, de 5 à 8 cent. de diamèt., à feuilles extérieures ne dépassant pas les intérieures, glabres, d'un vert pâle, légèrement glaucescentes, jamais rougeâtres au sommet, rosées à la base, oblongues-obovales (10 à 15 mill. de large, 20 à 30 mill. de long.) peu brusquement atténuées en pointe longue (3 à 4 mill.), un peu molle, toujours verte, nue ou garnie au sommet de un à deux cils très courts ; ciliées sur les bords, à cils dépassant à peine un 1/2 mill. de long, dirigés en bas ; bombées en dessous et un peu carénées au sommet, planes en dessus, étalées-redressées. Rosettes émettant en assez grand nombre des stolons courts, munis de petites feuilles rapprochées, promptement détruites, velus-glanduleux, à poils longs, blanchâtres, caducs, terminés par une petite rosette ovale-arrondie, à feuilles parsemées de quelques poils blancs, courts et promptement caducs. Tige de 20 à 30 cent., souvent rougeâtre, longuement velue-glanduleuse, à poils mous et crépus, divisée au sommet en trois rameaux ord. bifides, allongés, rarement munie en dessous de quelques petits rameaux pauciflores, étalés dressés après la floraison. Panicule couverte de longs poils mous et glanduleux, crépus, abondants, à rameaux portant chacun de 7 à 10 fleurs assez grandes (25 à 26 mill. de diamèt.), pédonculées (péd. inf., 4 à 5 mill. de long). Calice couvert de poils longs et crépus, surtout à la base, divisé un peu au-delà du milieu en 12 lobes linéaires-lancéolés, aigus (1 1/2 mill. de large, 4 à 5 mill. de long). Pétales d'un rose pâle, marqués de petites linéoles d'un rose légèrement plus foncé, et brièvement hispidules-glanduleux en dessus au sommet (1), carénés, vert-brunâtre sur la carène, garnis de poils glanduleux assez longs en dessous et sur les bords surtout dans le haut, linéaires-oblongs, assez brusquement atténués en pointe courte (1 mill. 1/2 de large, 10 à 12 mill. de long.), non contigus, le double plus longs que le calice. Etamines à filets purpurins, subarrondis à la base, hispidules dans la moitié inférieure et souvent jusqu'au sommet, dépassant légèrement les styles à l'émission du pollen, à anthères ovales, rouge-saumon, non mucronées, terminées souvent par deux à trois poils courts. Ecailles hypogynes petites, glanduliformes, épaisses, un peu plus larges que hautes, et plus larges à la base qu'au sommet qui est tronqué ou subarrondi, verdâtres (¼ de mill. environ de haut.), laissant entre elles un intervalle qui égale presque leur largeur, subhorizontales. Carpelles oblongs-ovales (5 mill. de long.), garnis sur les côtés de poils courts glanduleux, quelques-uns sur le dos, et sur la commissure de poils plus longs, mous, surtout à la base, brusquement terminés par un style oblique, rose-verdâtre (2 mill. de long), n'atteignant pas tout à fait la moitié de la longueur du carpelle. Graines petites (1 mill. de long.) piriformes-obovales, striolées longitudinalement, de couleur bistre-jaunâtre très clair. Fl. � Juillet et août dans les Alpes. � Montre ses premières fleurs dans mon jardin vers le 20 juin et continue sa floraison jusqu'à la fin de juillet. Hab. � Basses-Alpes. Montagnes des environs de Larche et de Barcelonnette ! (Guillemot.) Simple forme de Sempervivum tectorum L. sans valeur nomenclaturale. Décrit comme une forme à feuilles entièrement vertes.                             

- ambiguum var. genuium        Form von  S.tectorum ssp. tectorum Linne  (var. ambiguum)

IK:Sempervivum ambiguum [var.] genuinum Rouy & E.G.Camus, Flore de France, 7: 134 (1901) (pro "{alpha}genuinum      

genuius = echt                                                                                                                                                                      

Die Verwendung der Bezeichnung genuinum ist im Rahmen des Internationalen Code der botanischen Nomenklatur ungültig.             

Der gültige Name des Taxons ist Sempervivum ambiguum var. ambiguum

Erstbeschreibung: Georges Rouy ist ein französisch Botaniker, geboren am 2. Dezember 1851 in Paris und starb am 25. Dezember 1924 in Asnières-sur-Seine . Sein Herbarium, für die Gefäßkryptogamen bewahrt das National Museum of Natural History in Paris, und der Rest in dem Herbarium der Universität von Lyon und beinhaltet mehr als 500.000 Proben . Verfasser mehrerer Bücher. Quelle: Zander

Edmond Gustave Camus ( 1852 - † 1915 ) war ein französischer Apotheker und Botaniker und lebte in der Nähe Adam 's Island etwa 50 Meilen nördlich von Paris . Sein Hauptaugenmerk galt den Orchideen, verfasste mehrere Bücher / bot. Kürzel als Autor:  E.G.Camus / Quelle Zander

- ambiguum var. laetivirens  Form von  S.tectorum ssp. tectorum  Linne  (var.ambiguum var.laetevirens)                                                                               

 

Flore de France, 7: 134 (1901) (pro "{gamma}laetevirens")

Druck aus Flora Europa 1868

Sempervivum laetevirens Jord. & Fourr. Ic. ad Fl. Europ. 1868]

eine einfache grüne Form von S. tectorum mit wertloser botanischer Bezeichnung.

Originalbeschreibung :                                                                                                                                   

SEMPERVIVUM LAETEVIRENS, paniculae abbreviatae ramis paucioribus, plerumque bifidis, ramulis 4-6 floris, breviter villosis ; floribus mediocribus (24-25 mm diam.) ; petalis 13-14, anguste lineari-lanceolatis, acutis, albido-roseis ; staminum filamentis roseis, basi pilosulis, antheris ovatis, obtusis, sordide rubris ; squamulis hypogynis parvis, brevibus, rotundato-reniformibus, approximatis ; carpellis dorso leviter puberulis ; rosularum mediocrium foliis oblongo-cuneatis, apice angustatis, longe acuminatis, dilute sed laete virentibus, glabris, ciliatis, caulinis oblongo-lanceolatis, longe acuminatis, basi rotundata leviter productis, dorso leviter puberulis ; caule viridulo, breviusculo, breviter piloso.
Hab. in rupibus Alpium Delphinatus : La Grâve (Hautes-Alpes).
Praecedentem [S. monticolum] foliorum colore laete viridulo refert ; ab hac autem recedit floribus majoribus albido-roseis, stylis dorso puberulis, foliis rosularum longius angustato-acuminatis, caulinisque magis elongatis. - Floret ineunte Julio (in horto).

Herkunft: de La Grave (Hautes-Alpes)

laetivirens = freudiggrün

IK: Sempervivum ambiguum [var.] laetevirens (Jord. & Fourr.) Rouy & E.G.Camus, 

Erstbeschreibung: Claude Thomas Alexis Jordan (* Lyon , 29. Oktober 1814 /+ 7. Februar von 1897 ) war ein  französcher Botaniker und Systematiker,  sein Herbarium galt als einer der größten in Europa zu seiner Zeit / Quelle: Zander

Pierre Jules Fourreau Jules-Pierre Fourreau (* 1844 - 1871 ) war ein französischer Botaniker, Schüler des Taxonomen Alexis Jordan (1814-1897). / Quelle Zander

- ambiguum var. sabaudum  Form von  S.tectorum ssp. tectorum Linne      (var.ambiguum var.sabaudum)

Originalbeschreibung in lateinisch:                                                                                                                                 

SEMPERVIVUM SABAUDUM, paniculae abbreviatae ramis subpatulis, simplicibus, longiuscule villosis ; floribus mediocribus (24 mm. diam.) ; petalis 12-13, lineari-lanceolatis, acutis, laete roseis ; staminum filamentis purpureis, basi pilosulis, antheris ovatis, obtusis, aurantiaco-rubellis ; squamulis hypogynis breviter reniformibus, in latitudinem expansis, subcontiguis ; carpellis dorso glabris ; rosularum mediocrium foliis oblongo-cuneatis, inferne valde angustatis, superne longe attenuato-acuminatis, glaucis, basi roseis, glabris, breviter ciliatis, caulinis ovato-oblongis, abrupte acuminatis, inferne angustatis, basi truncatis, glaucescenti-viridulis, utrinque roseo-dilutis, superioribus dorso puberulis ; caule rubro colorato, longiuscule piloso.
Hab. in saxis Alpium Sabaudiae : monte Vergy (Haute-Savoie).
Haec species paniculae abbreviatae ramis patulis statim dignoscitur ; caeterum a S. venusto recedit floribus minoribus, calycis lobis erectioribus, petalis paucioribus dilutius roseis, stylis longioribus, foliis rosularum longius acuminatis, caulinisque inferne dilatatis brevius acuminatis. - Flores edit Junio (in horto).


Herkunft : du Mont Vergy (Haute-Savoie)     

sabaudus = Savoyer- / Frankreich                                                                                                

IK : Sempervivum sabaudum Jord. & Fourr., Breviarium Plantarum Novarum, fasc. 2: 29 (1868)                                

 syn.: Sempervivum tectorum subsp. tectorum var. glaucum (Ten.) Dalla Torre & Sarnth                                                    

 ebenfalls eine einfache grüne Form von S. tectorum mit wertloser botanischer Bezeichnung.

Erstbeschreibung wie vor

 - americanum Form von  S. x stenopetalum C.B. Schnittspahn & Lehmann (Flora 38: 18,1855)                                                     

syn.: Sempervivum × schottii nm. schottii C.B. Lehmann & G. Schnittspahn, non. J.G. Baker (1860)      

Erstbeschreibung:    Johann Georg Christian Lehmann (* 25. Februar 1792 in Haselau; † 12. Februar 1860 in Hamburg) war ein deutscher Botaniker. Sein botanisches Autorenkürzel lautet „Lehm.“.
Lehmann studierte Medizin in Kopenhagen und Göttingen und erwarb 1813 einen Doktorgrad in Medizin sowie 1814 einen Doktorgrad in Philosophie an der Universität Jena. Er wurde 1818 Professor für Physik und Naturgeschichte am Akademischen Gymnasium Hamburg, wo er ebenfalls die Stellung des Oberbibliothekars innehatte. 1821 gründete er den Botanischen Garten in Hamburg, dessen Direktor er auch wurde. / Quelle Wikipedia

und Georg Friedrich Schnittspahn, * 03.01.1810 in Darmstadt, + 22.12.1865 in Darmstadt, deutscher Botaniker und  Direktor des Bot. Garten Darmstadt, verfasste mehrere Bücher                             

-anacampseros erwähnt in dem Buch  `An account of the Sempervivum group` Praeger 1932. mit dem Zusatz  `Nomina nuda`. Weiteres nicht bekannt / kein Eintrag im Egli  / IK nicht gefunden 
02.06.2014 02.06.2014 Frank Wischka14.05.2010
- andreanum

 

Form von  S. tectorum var. tectorum Linne  ( var. andreanum)

IK: Sempervivum andreanum Wale, Some new Spanish Semperviva, in Quarterly Bulletin of the Alpine Garden Society 9(2) n°44: [107-]116[-119] (1941)

27.05.2015 27.05.2015 02.06.2014
Gerard Dumont /  Sempervivum tectorum subsp. boutignyanum "andreanum"  Naturstandort route de Tuixèn 1300 m Gerard Dumont Sempervivum  andreanum
in Kultur
Beatrix Bodmeier 04.2009

Ostpyrenäen ( Sierra del Cadi). Rosetten im Frühling leuchtend rot , ab Sommer mehr düster 1,5 - 4 cm Ø mit ca.25 Blättern,            äußere mehr aufrecht, innere mehr gedrängt und eine Knospe formend (ähnl. S. wulfenii). Blätter unbehaart, wenige kräftige,            gekrümmte Randwimpern. Blätter 19 mm lang, 8 breit, 3 dick, verkehrt- eiförmig, gespitzt. Blattspitzen außen oft braunrot. Stolonen kurz und schlank. Blüten. >11 cm hoch, Stiel mit 2 cm langen stachelspitzig behaarten , bewimperten, blassroten Blättern. Blüten       2 cm Ø,  blaßrot, am Grunde dunkelrot, meist 13 Blütenblätter. Leicht zu kultivieren. Formt dichte Matten.    

Erstbeschreibung: Royden Samuel Wale + Nov.1952 in Leicester / England. Englischer Alpenpflanzenspezialist, verfasste:  The Genius Sempervivum 1943  / Quelle Zander

                                                                              aus Herbarium  Kew

 

Sempervivum andreanum Wale

1. Sépale, surface abaxiale. 2. Sépale, vue latérale. 3. Etamine. 4. Feuille rosulante, vue latérale.

5. Marge de feuille rosulante. 6&7. Pétale. 8. Feuille rosulante, section transversale.

9. Feuille caulinaire, section transversale. 10. Ecaille hypogyne. 11. Feuille rosulante, surface abaxiale.

12. Carpelle. 13. Marge de feuille caulinaire. 14. Feuille caulinaire, vue latérale.

15. Feuille caulinaire, surface abaxiale.

[ill. ex protologo]

Type: leg. Me Andrée Giuseppi, 1935, "Sierra Cani", crevasses rocheuses, 920 m ; 

 l'herbier de Kew. N.B.

 - andreanum    'Albidum' Kultivar von S.tectorum var. tectorum  'Albidum'    

syn.: Sempervivum tectorum andreanum 'Albidum wie vor, jedoch weiße Blüten   / Züchter nicht bekannt  

Vermerk: in keiner mir bekannten Sammlung mehr vorhanden, daher bei den Kultivaren auch nicht aufgeführt.                                                                                                                                                                                                                                              

- andreanum 

 'Rubrifolium'

Kultivar von  S. tectorum var. tectorum   'Rubrifolium'                                                                                                                

syn.: Sempervivum andreanum 'Rubrifolium'         

 näheres nicht bekannt / Rosetten ganz purpurbraunrot, Ränder grün und silbrig bewimpert 

Vermerk: in keiner mir bekannten Sammlung mehr vorhanden, daher bei den Kultivaren auch nicht aufgeführt.                                                                                               

- andreanum

 'Rubrifolium Ornatum'

Kultivar von  S.tectorum var. tectorum 'Rubrifolium Ornatum '                                      

syn.: S. andreanum 'Rubrifolium Ornatum'                                                                                                                       

 näheres nicht bekannt / mittelgroße bis große Rosetten, purpurbraunrot, Rand olivgrün

Vermerk: in keiner mir bekannten Sammlung mehr vorhanden, daher bei den Kultivaren auch nicht aufgeführt.                                                     

- x angustifolium 

Kerner (1878)

Form von  S. x fauconnettii Reuter (Cat.Pl. Vasc.Geneve2: 298,1832 ) ( var.angustifolium)

angustifolium = schmales Blatt

IK. :Sempervivum × angustifolium Kerner, in Zeitschr. Ferdinandeums Tirol., Innsbruck, ser. 3, 15: 267 (1870) // Kerner, in Oesterreichisches Botanisches Wochenblatt Gemeinnütziges Organ, Vienne : 285 (1870)     

Originalbeschreibung:

Erstbeschreiber:  Anton Joseph Kerner, Ritter von Marilaun (* 12. November 1831 in Mautern, Niederösterreich; † 21. Juni 1898 in Wien) war ein österreichischer Botaniker und Universitätsprofessor. Er gilt als einer der Mitbegründer der Pflanzensoziologie. Sein offizielles botanisches Autorenkürzel lautet „A.Kern.“. Anton Kerner studierte von 1848 bis 1853 Medizin an der Universität Wien, wo er 1854 zum Doktor der Medizin promoviert wurde. 1855 wurde er Lehrer für Naturgeschichte an der Oberrealschule, 1858 Professor am Josefs-Polytechnikum in Ofen, Ungarn. Die Universität Innsbruck berief Kerner 1860 auf einen Lehrstuhl für Botanik. 1878 wurde er als Ordinarius und Direktor des Botanischen Gartens an die Universität Wien berufen. 1877 wurde Kerner geadelt und in den Ritterstand versetzt.  / Quelle Wikipedia

26.05.2015 26.05.2015 Veronika Falkenstein 17.06.2013

 

beide Drucke von Sempervivum angustifolium  Kerner aus Florae Germanicae et Helveticae Volumen XXIII / 1898

 

Herkunft: Pyrenäen, das Zentralmassiv, Alpen, Apennin. Eine Kreuzung von S. arachnoideum  x S. tectorum 

syn.: Sempervivum × piliferum Jord.

alle syn. von Sempervivum × piliferum Jord.                                                                                                                                                                                                     

1.   Sempervivum arachnoideum subsp. piliferum (Jord.) Arcangeli                                                                                                          

IK: Sempervivum arachnoideum subsp. piliferum (Jord.) Arcangeli, Compendio della Flora Italiana, Turin, ed. 1 : 241 (1882)                                                                                                                                                                                                   

2.Sempervivum arachnoideum var. piliferum (Jord.) Cariot & St.-Lag.                                                                                                   

IK: Sempervivum arachnoideum var. piliferum (Jord.) Cariot & St.-Lag., Etudes des fleurs, Lyon, ed. 8, vol.2 : 322 (1889)                                                                                                                                                                                                 

3.Sempervivum ×angustifolium Kerner                                                                                                                                                  

IK:  Sempervivum ×angustifolium Kerner, in Zeitschr. Ferdinandeums Tirol., Innsbruck, ser. 3, 15: 267 (1870) // Kerner, in Oesterreichisches Botanisches Wochenblatt Gemeinnütziges Organ, Vienne : 285 (1870)                                                                                                                                                                                                       

4.Sempervivum ×rubellum Timb.-Lagr.                                                                                                                                                   

IK:  Sempervivum ×rubellum Timb.-Lagr., Note sur une nouvelle espèce de Sempervivum, in Bulletin de la Société Botanique de France, 5: 14-15 (1858)                                                                                                                                                                                                      

5 Sempervivum ×fauconnetii n-var. rubellum (Timb.-Lagr.) G.D.Rowley                                                                                               

IK: Sempervivum ×fauconnetii n-var. rubellum (Timb.-Lagr.) G.D.Rowley in H.Jacobsen & G.D.Rowley, Some name changes in succulent plants Part IV, in National Cactus & Succulent Journal, 13(4): 76 (1958)

-angustissimum siehe: S. marmoreum var. angustissimum
- annae

M.Z. Gurgenidze

 

S. annae  Gurgen

IK : Sempervivum annae Gurgen., Generis Sempervivum species novae e Caucaso / New species of the genus Sempervivum from the Caucasus, in Notul. Syst. Geogr. Inst. Bot. Thbiliss., (Tbilissi, Géorgie) fasc. 27: (1969)  

Originalbeschreibung:

Planta perennis, 15-30(40) cm alta; caulis pilis longis simplicibus, glandulosis immixtis tectus; folia rosulantia rosulas 3-4(5) cm in diam. formantia, lanceolata, 2-2.5 cm longa, 0.4-0.5 cm lata, apice in acumen purpureum sensim angustata, pallide virida, utrinque longe glanduloso-pilosa, caulina lanceolata, semiamplexicaulia, 1.3 cm longa, 0.5 cm lata, pallide viridia, apice purpurea, utrinque glanduloso-pilosa. Inflorescentia 15-30(40) - flora, pedicellis inaequilongis, floribus 1.8-2.0cm in diam., sepalis 11-12(13), 4 mm longis, 1-1.2 mm latis, lanceolatis, apice acuminatis extus dense glanduloso-pilosis, intus vix pilosis, petalis 11-12(13) pallide roseis medio striis purpureis ornatis albo-marginatus, extus glanduloso-pilosis, intus glabris, apicem versus sparsim glanduloso-pilosis. Stamina 22-24(26), 4.5-5.5 mm longis, filamentis basi apiceque albidis, medio purpureis, ad basin vix glanduloso-pilosis, antheris apice angustatis cuspidatis, aurantiaco-purpureis, carpellis 11-12(13), 4-5 mm longis, squamis hypogynis 11-12(13), linearibus 0.5 mm longis. Floret Julio-Augusto. {diagnose telle que reproduite dans Houseleeks 41 (1994)}

Bedeutung 'annae' : benannt zu Ehren von Frau Anna Schchian ( 1905 - 1990) , die sich um die Flora Kaukasiens verdient gemacht hat.

26.05.2015 26.05.2015 Gerard Dumont  in Kultur
Manfred Rothmeier Manfred Rothmeier Manfred Rothmeier
Veronika Falkenstein 02.05.2011 Veronika Falkenstein 19.07.2011 Veronika Falkenstein 11.08.201

Georgien , östlicher  und zentraler Kaukasus. Rosetten hellbraun, dicht , behaart, Ø 3 - 5 cm,   Blätter  lanzettlich mit purpurner Spitze, Blütentrieb bis 30 cm, Blüte hellrosa  mit purpur Streifen.  Steht S. caucasicum nahe. 

aufgesammelt und beschrieben von M.Z. Gurgenidze 1962 im  Kaukasus-Gebirge in der Region Tuschetia Omalo, subalpineStufe;  (= Tusetskij hrebet, Kette zwischen Georgien und Tschetschenien).

Erstbeschreibung: Mrs. M. Z. Gurgenidze (fl.1965-1991), Georgische Botanistin in Tbilisi, und Sempervivum Spezialistin

Sempervivum annae Gurgen.

1&4. Pétale et étamine - 2. Carpelles - 3. Sépales

[ill. ex protologo]

 

 

Type : Caucase : en Monts Tuschetia dans la région d'Omalo, zone subalpine ; collecte  Gurgenidze 1962 (= Tusetskij hrebet, chaîne entre Géorgie et Tchetchénie, Omalo est au pied de la chaîne coté géorgien). Holotypus à Tbilissi.

 

- annae  x arachnoideum Kreuzung S. annae  x S. arachnoideum
aus Sammlung Manfred Rothmeier
Manfred Rothmeier Manfred Rothmeier
- annae  x furseorum Kreuzung S.annae  x S. furseorum
aus Sammlung Manfred Rothmeier  / in Kultur gekreuzt von  Manfred Rothmeier
Manfred Rothmeier Manfred Rothmeier Manfred Rothmeier
- annae  x ingwersenii Kreuzung S.annae  x S. ingwersenii
aus Sammlung Manfred Rothmeier  / in Kultur gekreuzt von  Manfred Rothmeier
Manfred Rothmeier Manfred Rothmeier Manfred Rothmeier
- annae  from Omala Lokalform Sempervivum annae from Omala

Beschreibung: Herkunft dieser Form ist der Nordkaukasus, wo sie an felsigen Hängen in einer Höhe von 2300 - 3000 m wächst. Die Pflanzen kommen aus den umliegenden Dörfern von Omala, welches die "Hauptstadt" der Tušetskej Region  in Tušetskom Mountains im Nordosten Georgiens  ist . Sempervivum annae from Omala hat eine mittlere Größe von 3-5 cm. Die Blätter sind mit feinen Härchen bedeckt, was ihnen einen samtiges Aussehen gibt. Die Grundfarbe ist grün mit einem Hauch von grauen und braunen Spitzen an den Blättern. Die Tochterrosetten wachsen an langen Stolonen. Im Winter ist Nässeschutz erforderlich

Jaroslav Švec - Kallima Garden

- annae from Tuschetia Lokalform Sempervivum  annae from Tuschetia   /  Tuschetia: Gebirge und Stadt im Kaukasus
Rolf Volbon 01.05.2011 Rolf Volbon 01.05.2011
-annetiense weiteres nicht gefunden /
in semervivum-liste.de :   laut Erwin Geiger: eventuell eine Form von S. ossetiense (?) 
- annuum = Aichryson laxum                                                                                                                                                                

IK :Sempervivum annuum C.Sm.ex Link in Buch, Beschr. Canar. Ins. 154

-  anomalum

La Gasca (1816)

Form von  S. montanum                                                                                                                                               

syn.: Sempervivum montanum var. montanum C. von Linnaeus (1753) 

IK: Sempervivum anomalum Hort.ex Baker in Gard. Chron. ( 1879) II. 107                                                                   

- antarcticum

 Correvon (1924)

 Kultivar   S. 'Antarticum'   von H. Correvon als S. antarticum Hort in 'Les Joubarbes' 1924 angeführt
Vermerk: in keiner mir bekannten Sammlung mehr vorhanden, daher bei den Kultivaren auch nicht aufgeführt.   
- anthericum keine Zuordnung möglich, aus Sammlung Andre Smits / aufgeführt als Spezies S. anthericum / kein IK gefunden / nicht im Egli /
Im Netz wurde nur ein Anbieter gefunden / http://www.sempervivum-et-cie.com/
27.05.2015 27.05.2015
- appenninum          hort.  ?  / keine Zuordnung möglich / auf Grund des Zusatzes Hort: vermutlich ein Cultivar
-aqualiense Form von  Sempervivum ×funckii  F.Braun / D.J.Koch  (- aqualiense)                                                                               

IK : Sempervivum ×funckii F.Braun var. aqualiense E.Morren, Note sur la Joubarbe d'Aywaille Sempervivum  funckii var. aqualiense, in La Belgique horticole, Liège, 23: 161 (1873) (pro "var. {beta} aqualiense")

Veronika Falkenstein 06.04.2009 Erwin Geiger 29.08.2006 Veronika Falkenstein 01.07.2011

Erwin Geiger:
Eine Naturhybride von S. arachnoideum mit S. montanum und S. tectorum: Formt dichte Polster aus vielen kugeligen Rosetten, deren Blütenstände im Frühjahr auffallend große rosarote Blüten öffnen. Der Klon "aqualiense" wurde bereits im Jahre 1873 als Varietät von S. x funckii beschrieben. Er stammt aus dem belgischen Naturreservat "La Heid des Gattes" in den Ardennen, das zur Gemeinde Aywaille gehört. Daher ist sie als "Joubarbe d'Aywaille" bekannt.
Horst Diehm:
Der nomenklatorische Status von S. x funckii aqualiense ist sehr fraglich, da der Ursprung dieser Pflanze ungewiss ist. Es könnte sich auch um eine Pflanze handeln, die aus der Kultur entfloh oder sogar dort absichtlich eingeführt wurde.

Erstbeschreibung: Charles Jacques Édouard Morren (* 1833; † 1886 in Liège) war ein belgischer Professor für Botanik und von 1857 bis 1886 als Nachfolger seines Vaters Charles François Antoine Morren Direktor des Jardin botanique de l'Université de Liège. Sein Interesse galt den Bromeliengewächsen. Sein offizielles botanisches Autorenkürzel lautet „E.Morren“ .Édouard Morren war zusammen mit seinem Vater Herausgeber der Gartenbauzeitschrift La Belgique Horticole, die zwischen 1851 und 1885 erschien und in der er auch zahlreiche neue Pflanzenarten beschrieb. / Quelle Wikipedia

- arachnoideo - arvernense  Form von  S. fauconnettii  Reut. Cat. Pl. Vasc. Genev. ed. II.298  

Kreuzung von  Sempervivum arachnoideum × Sempervivum arvernense

Sempervivum pomelii Lamotte

 [Jord. & Fourr., Ic. ad Fl. Europ. 1868 

 

               aus Flora Europa 1868

IK: Sempervivum ×arachnoideo-arvernense Loret, l'Herbier de la Lozère : 20 (1862)

syn.: Sempervivum ×piliferum n-subsp. pomelii (Lamotte)    

Foto: Gerard Dumont / Sempervivophilia

Sempervivum piliferum n-subsp.  pomelii

 am Naturstandort Roc d'Orque 600 m

 

Erstbeschreibung: Henri Loret ( 1811 - 1888 ) war ein französischer Botaniker      

- arachnoideo - boutignyanum 

 

Form von  S. fauconnettii   Reut. Cat. Pl. Vasc. Genev. ed. II. 298       

Kreuzung von: Sempervivum arachnoideum × Sempervivum boutignyanum                                                                      

IK : Sempervivum × arachnoideo - boutignianum Loret, Des hybrides et spécialement de l'hybridation mutuelle de deux Sempervivum, in Bulletin de la Société Botanique de France, 5: 148 (1858)  =  Sempervivum arachnoideum × Sempervivum boutignyanum      

Originalbeschreibung:

 "Plus voisin du S. arachnoideum L., il en diffère par le développement un peu plus considérable de toutes ses parties. Les feuilles des rosettes sont plus aiguës, longuement ciliées et terminées par une houppe laineuse de poils mous, mais qui ne recouvrent point la rosette de fils aranéeux. Les pétales sont bien plus ciliés, les écailles hypogynes subquadrangulaires et aussi larges que hautes.                                                                                                    

syn.:  Sempervivum ×piliferum n-subsp. oliveri (Gautier)

Erstbeschreibung: Henri Loret ( 1811 - 1888 ) war ein französischer Botaniker 

-arachnoideo-frigidum 

 

Form von  S. fauconnettii   Reut. Cat. Pl. Vasc. Genev. ed. II. 298   

Kreuzung von:  Sempervivum arachnoideum × Sempervivum frigidum                                                                                                                                                                                                              

IK: Sempervivum ×arachnoideo-frigidum Lamotte, Etudes sur le genre Sempervivum, in Mémoires de l'Académie des Sciences Belles-Lettres et Arts de lermont-Ferrand, 6(17-20): 296 (1864)    = Sempervivum arachnoideum × Sempervivum frigidum                                                                                                                           

syn.: Sempervivum ×barbulatum n-subsp. barbulatum n-var. pseudo-arachnoideum (Lamotte)

Erstbeschreibung: Martial Lamotte * 1. März 1820 -  + 1883 (oder Simon Gilbert Martial Lamotte ): war ein Arzt , Apotheker, Botaniker und Professor in Frankreich und Herausgeber von  "Etudes sur le genre Sempervivum" 1864 / sein Herbarium umfasst ca. 40.000 Exemplaren, zahlreiche Arten des Zentralmassivs mit fast allen Arten, Rassen oder Sorten, er beschrieb sie allein oder in Zusammenarbeit mit Lecoq / Quelle Wikipedia

-arachnoideo -macranthum Form von  S. fauconnettii   Reut. Cat. Pl. Vasc. Genev. ed. II. 298

Kreuzung von:  Sempervivum arachnoideum × Sempervivum macranthum

IK: Sempervivum ×arachnoideo-macranthum Jeanb. & Timb.-Lagr., Le Capsir : 80 (1887)  = Sempervivum arachnoideum × Sempervivum macranthum                                                                                                                                                                                                 

syn.: Sempervivum ×barbulatum Schott                                                                                                                     

- arachnoideo - pyrenaicum = Form von  S. fauconnettii   Reut. Cat. Pl. Vasc. Genev. ed. II. 298  

Kreuzung von: Sempervivum arachnoideum × Sempervivum pyrenaicum                                                                             

IK: Sempervivum ×arachnoideo-pyrenaicum Lamotte, Etudes sur le genre Sempervivum, in Mémoires de l'Académie des Sciences Belles-Lettres et Arts de Clermont-Ferrand, 6(17-20): 301 (1864) // (tiré-à-part) : 47 (1864)           

syn: Sempervivum ×piliferum n-subsp. oliveri (Gautier)         

Erstbeschreibung: Martial Lamotte * 1. März 1820 -  + 1883 (oder Simon Gilbert Martial Lamotte ): war ein Arzt , Apotheker, Botaniker und Professor in Frankreich und Herausgeber von  "Etudes sur le genre Sempervivum" 1864 / sein Herbarium umfasst ca. 40.000 Exemplaren, zahlreiche Arten des Zentralmassivs mit fast allen Arten, Rassen oder Sorten, er beschrieb sie allein oder in Zusammenarbeit mit Lecoq   / Quelle Wikipedia                                                                         

- arachnoideum

 Linne

 

 

siehe

 besondere

Liste

 

     Sempervivum arachnoideum          

         siehe besondere Liste

hier klicken

subsp. arachnoideum

subsp. bryoides (C.B.Lehm. & Schnittsp.) Köhlein

subsp. doellianum (C.B.Lehm.) Schinz & Keller

subsp. fauconnetii (Reut.) Bonnier

subsp. piliferum (Jord.) Arcangeli

subsp. sanguineum (Jeanb. & Timb.-Lagr.) Marcailhou

subsp. tomentosum (C.B.Lehm. & Schnittsp.) Schinz & Thell.

var. arachnoideum

f. arachnoideum

f. bryoides (C.B.Lehm. & Schnittsp.) ---

var. bryoides (C.B.Lehm. & Schnittsp.) H.Jacobsen

var. ciliatum Kch. ex Rion

var. doellianum (C.B.Lehm.) Jaccard

var. genuinum Kch. ex Rion

[var.] genuinum Rouy & E.G.Camus

var. glabrescens f. oligotrichum (Hampe) Wettst. ex Hayek

var. glabrescens Willk.

[var.] laggeri (Schott) Rouy & E.G.Camus

var. lanuginosum Kch. ex Rion

var. piliferum (Jord.) Cariot & St.-Lag.

[var.] sanguineum (Jeanb. & Timb.-Lagr.) Rouy & E.G.Camus

var. subacaule Beauverd

var. tomentosum (C.B.Lehm. & Schnittsp.) Rouy & E.G.Camus

f. moggridgei (De Smet) ---

f. tomentosum

[var.] typicum Fiori

f. sanguineum (Jeanb. & Timb.-Lagr.) H.Jacobsen

- arbonese vermutlich Form von  S. tectorum  ssp. tectorum (var. arbonese) Linne  /
keine Zuordnung möglich, aus Sammlung Andre Smits / aufgeführt als Spezies S- arbonese / kein IK gefunden / nicht im Egli
27.05.2015 27.05.2015
-  arboreum  = Aconium arboreum                                                                                                                                       

IK:Sempervivum arboreum Linn. Sp. Pl. 464  

- arboreum var. albovariegatum = Aeonium arboreum var. albovariegatum (W. West) B.K. Boom (1954)  /
kein IK gefunden
- arboreum var. luteovariegatum = Aeonium arboreum var. luteovariegatum (W. West) B.K. Boom (1954 ) /
kein IK gefunden
- arenarium

Form von  S. globiferum ssp. arenarium ( W.D.J. Koch) t'Hart & Bleij (Succulenta 78 (I): 40,1999   

 


syn.: Sempervivum arenarium W.D.J.Koch (1835)

 

alle Synonyme:

1.) Sempervivum hirtum [var.] arenarium (W.D.J.Koch) Arcangeli

 

IK: Sempervivum hirtum [var.] arenarium (W.D.J.Koch) Arcangeli, Compendio della Flora Italiana, ed. 2: 564 (1894) (pro "{beta}arenarium")

 

2.) Jovibarba arenaria (W.D.J.Koch) Opiz

 

IK: Jovibarba arenaria (W.D.J.Koch) Opiz, Seznam Rostlin Kveteny Ceské, Malá encyklopedie nauk, vol. 10: 55 (1852)

 

3.) Jovibarba arenaria subsp. arenaria

 

IK: nicht verzeichnet

 

4.) Jovibarba globifera subsp. arenaria (W.D.J.Koch) J.Parn.

 

IK: Jovibarba globifera subsp. arenaria (W.D.J.Koch) J.Parn. in J.Parn. & C.Favarger, Notes on Sempervivum L. and Jovibarba Opiz  in Chater A.O. Flora Europaea. Notulae Systematicae, Ser. 2 n°3, in Botanical Journal of the Linnaean Society, 103(3): 219 (1990)

 

5.) Jovibarba hirta subsp. arenaria (W.D.J.Koch) J.Parn.

 

IK: Jovibarba hirta subsp. arenaria (W.D.J.Koch) J.Parn., Numerical analysis, its potential application in Jasione, Jovibarba and Sempervivum, in Moriarty C. (ed.), Taxonomy : putting plants and animals in their places, Dublin, Royal Irish Academy : 38 (1988)

 

6.) Diopogon arenarius (W.D.J.Koch) Leute

 

IK: Diopogon arenarius (W.D.J.Koch) Leute, Die Arten der Gattung Diopogon, in Verhandlungen der Zoologish-Botanischen Gesellschaft in Wien 105-106: 185 (1966)

 

7.) Diopogon arenarius subsp. arenarius

 

IK: nicht verzeichnet

 

8.) Diopogon hirtus subsp. arenarius (W.D.J.Koch) H.Huber

 

IK: Diopogon hirtus subsp. arenarius (W.D.J.Koch) H.Huber, in Hegi G., Illustrierte Flora von MittelEuropa, ed. 2, 4(2): 105 (1963)

 

9.) Diopogon arenarius subsp. pseudohirtus Leute

 

IK: iopogon arenarius subsp. pseudohirtus Leute, Die Arten der Gattung Diopogon, in Verhandlungen der Zoologish-Botanischen Gesellschaft in Wien 105-106: 186 (1966)

 

10.) Jovibarba globifera subsp. pseudohirta (Leute) Letz

 

IK: ovibarba globifera subsp. pseudohirta (Leute) Letz, Subspecies of Jovibarba globifera, in Thaiszia Journal of Botany, 8: 13-16 (1998)

 

11.) Jovibarba arenaria subsp. pseudohirta (Leute) Holub

 

IK: Jovibarba arenaria (W.D.J.Koch) Opiz subsp. pseudohirta (Leute) Holub in Holub & Pouzar, A nomenclatural analysis of the generic names of phanerogams proposed by F.M. Opiz in his Seznam Rostlin Kveteny Ceské, in Folia Geobotanica & Phytotaxonomica, Prague, 2: 422 (1967)

 

12.) Sempervivum arenarium f. leiophyllum Domin

 

IK: Sempervivum arenarium f. leiophyllum Domin, Sempervivum sub-genus Jovisbarba, in Bulletin International de l'Académie des Sciences de Bohème, Prague, 33: 124 (1932) // Domin, Podrod Jovisbarba rodu Sempervivum, in Rozpravy II. tridy Ceské Akademie Ved.Um., Prague, 42(29): 15 (1932-33)

 

13.) Sempervivum arenarium f. glandulosum Domin

 

IK: Sempervivum arenarium f. glandulosum Domin, Sempervivum sub-genus Jovisbarba, in Bulletin International de l'Académie des Sciences de Bohème, Prague, 33: 124 (1932) // Domin, Podrod Jovisbarba rodu Sempervivum, in Rozpravy II. tridy Ceské Akademie Ved.Um., Prague, 42(29): 2,15 (1932-33)

 

14.) Sempervivum hirtum [var.] pumilum Bertoloni

IK: Sempervivum hirtum [var.] pumilum Bertoloni, Flora Italica, vol. 5: 113 (1842) (pro "{beta} pumilum")

 

15.) Sempervivum hirtum f. minimum Domin

 

IK:Sempervivum hirtum f. minimum Domin, Podrod Jovisbarba rodu Sempervivum, in Rozpravy II. tridy Ceské Akademie Ved.Um., Prague, 42(29): 14 (1932-33)

 

16.) Sempervivum kochii Facchini

 

IK: Sempervivum kochii Facchini, in Zeitschr. Ferdinandeums Tirol, Innsbruck, ser. III, 4-5: 57 (1854-55) / Facchini, Flora Tiroliae Cisalpinae (Flora von Südtirol), in Haussmann F.B. ; Zur Flora Tirols 1, Wagner'schen Buchdruckerei, Innsbruck : 57 (1855)

beide  aus Florae Germanicae et Helveticae Volumen XXIII / 1898   von Andre Smits erhalten / Herkunft nicht bekannt
- arenarium

 

 S. globiferum ssp.arenarium ( W.D.J. Koch) t'Hart & Bleij (Succulenta 78 (I): 40,1999

Originalbeschreibung

Foliis rosularum lanceolatis a medio versus apicem sensim angustioribus acutis, caulinis inferioribus e latiore subcordata., basi ovato - oblongis, supremis subtriangulari-ovatis, omnibus margine ciliatis supra subtusque glabris, floribus campanulatis, calyce corolla triplo breviore. [perennis]. In terra sylvatica arenosa Tyrolis, (v. Herrn Braun, Lehrer der Naturwissenschaften an der Gewerbschule in Bayreuth, bei Antholz in Brunnecker Thale in Tyrol entdeckt u. mir lebend mitgetheilt.) Jul. Aug. Simile S. sobolifero, sed dimidio humilius, folia dimidio minora et angustiora, lanceolata, iam a medio versus apicem sensim angustata, hinc multo acutiora ; flores, ut in illo, ochroleuci, non vero dimidio minores. Foliis angustis sensim acutatis calyceque corolla triplo breviore, qui in S. sobolifero dimidiam corollam aequat, statim dignoscitur pulchra haec species.
{diagnosis : Sempervivum arenarium W.D.J.Koch}

 

Beschreibung /-Alpen. Die kugeligen Rosetten sind sehr klein, erreichen einen Durchmesser von bis zu 2 cm. Mit den kurzen, dünnen Ausläufern bilden sie sehr dichte Matten. Die Blätter sind sehr schmal, kahl, lichtgrün und oft im Herbst mit rotbraunen Blattspitzen. Der Blütenstand ist dicht, spindelförmig, 6-strahlig, gelblich. Blüht selten.         

S. globiferum ssp .arenarium am  
Naturstandort Lassach 950 m                                              
Foto: Gerard Dumont

S.globiferum ssp.arenarium am  
Naturstandort Eisentratten, 850 m                                   
Foto: Gerard Dumont

IK: Sempervivum arenarium W.D.J.Koch, Synopsis Florae Germaniae et   Helveticae, ed. 1, Addenda et Corrigenda : 833 (1837)   /   syn.: Jovibarba globifera ssp. arenaria (W.D.J. Koch) J. Parnell (1990)

Erstbeschreibung: Wilhelm Daniel Joseph Koch (* 5. März 1771 in Kusel; † 14. November 1849 in Erlangen) war ein deutscher Botaniker und Mediziner. Sein offizielles botanisches Autorenkürzel lautet „W.D.J. Koch“. Koch studierte in Jena und Marburg Medizin und erhielt 1795 das Physikat zu Trarbach und 1798 das von Kaiserslautern.
Bereits zu dieser Zeit war er jedoch auch botanisch aktiv. Zunächst gab er zwar „Entomologische Hefte“ (Frankf. 1803, 2 Lfgn.) heraus, dann aber schrieb er mit Zitz eine Flora der Pfalz: Catalogus plantarum florae palatinae (1814), und besorgte die neue Bearbeitung von Röhlings „Deutschlands Flora“. 1824 wurde er als Professor der Medizin und Botanik nach Erlangen berufen, wo er bis zu seinem Tode auch Direktor des Botanischen Gartens Erlangen war. Sein Hauptwerk ist die „Synopsis florae germanicae et helveticae“ (Frankf. a. M. 1837; 3. Aufl., Leipz. 1857), welche auch im Auszug als „Taschenbuch der deutschen und schweizer Flora“ (8. Aufl. von Ernst Hallier, das. 1881) erschien. / Quelle : Wikipedia

  alle Züchtungen und Lokalformen von

 Sempervivum globiferum ssp. arenarium (W.D.J.Koch) 't Hart & Bleij     syn.: Jovibarba arenaria

siehe besondere Liste

hier klicken

- arenarium ssp.  neilreichii

 

 Form von  S. globiferum ssp. hirtum ( Linne) t'Hart & Bleij (Succulenta 78 (I): 40,1999

IK:  Sempervivum arenarium subsp. neilreichii (Schott) Janchen, in Höfler Karl & Knoll Fritz, Catalogus Florae Austriae, vol. 2: 261 (1957)                                                                                                                                        

syn.:  S. arenarium ssp. neilreichii  (Schott & al.) Janchen (1958)

neilreichii = gewidmet dem Wiener Botaniker und Juristen August Neilreich

Erstbeschreibung: Heinrich Wilhelm Schott (getauft 7. Januar 1794 in Brünn; † 5. März 1865 in Wien) war ein österreichischer Botaniker und Gärtner. Sein offizielles botanisches Autorenkürzel lautet „Schott“.
Schott nahm zwischen 1817 und 1821 an der Österreichischen Brasilien-Expedition teil und wurde 1828 zum Hofgärtner in Wien ernannt. Ab 1845 bis zu seinem Tode fungierte Schott als Direktor der Hofgärten und der kaiserlichen Menagerie. 1852 leitete er auch die Umgestaltung des Schönbrunner Schlossparks in eine teilweise englische Anlage. Bekannt wurde Schott insbesondere durch die Erforschung der Alpenflora, wobei er den Alpengarten im Belvedere begründete. Darüber hinaus bereicherte er die Wiener Hofgärten durch seine Sammlungen in Brasilien
  / Quelle: Wikipedia                                       

- arenarium var. hillebrandtii

 Form von  S. globiferum ssp. hirtum ( Linne) t'Hart & Bleij (Succulenta 78 (I): 40,1999

IK: Sempervivum hillebrandtii Schott, Drei österreichische Semperviva, in Oesterreichisches Botanisches Wochenblatt Gemeinnütziges Organ, Vienne, 2: 18 (1852)

hillebrandtii = gewidmet Herrn Hillebrandt   (* 13. November 1821 in Nieheim, Westfalen; † 13. Juli 1886 in Heidelberg) war ein deutscher Arzt und Botaniker. Sein offizielles botanisches Autorenkürzel lautet „Hillebr.“.

Erstbeschreibung wie vor                                                                                                                                   

syn.: S.  arenarium var. hillebrandtii (Schott) Neumayer                                                                                      

- armenum  

Sempervivum armenum Boiss. & Huet

IK : Sempervivum armenum Boiss. & Huet Diagn. Ser. II. ii. 60   

02.06.2014 02.06.2014 Martin Haberer 1999
Manred Rothmeier Manred Rothmeier Manred Rothmeier

syn.:

1.                                                                                                                                                                            

Sempervivum glabrifolium Boriss.                                                                                                                                                    

 

IK: Sempervivum glabrifolium Boriss., in Komarov Vladimir L., Flora SSSR, Izdatel'stvo Akademii Nauk SSSR, addenda 8 : 357 (1939)

 

2.

Sempervivum braunii sensu Ledebour var. glabrum Medw.                                                                                                        

 

IK: Sempervivum braunii sensu Ledebour var. glabrum Medw., Pl. Caucasus : 169 (1915)

 

3.

Sempervivum armenicum auct. (sphalm.) 

 

kein IK

 

Armenien, Türkei. Rosetten groß, 3.5 - 6,5 cm Ø, mehr offen. Blätter länglich - spatelig, kurz gespitzt, beidseitig kahl, bewimpert Rosetten grau mit bläulichem Hauch, dunkelbraun bis purpur Spitze. Wenige Tochterrosetten. Blüten  grünlichgelb mit purpurner Basis. In Kultur schwierig. Schutz vor Winternässe!

Frühjahr 2003 Rolf Volbon 07.2009 Rolf Volbon 07.2009

 

 

 

 

 

Sempervivum armenum Boiss. & A.Huet

[ill. ex Muirhead in Notes Roy. B.G. Ed. 1969]

-armenum

 

Fotos verschiedener Aufsammlungen von S. armenum in der Türkei durch Dr. rer. nat. Philipp Neeff

Quelle: Seine  Inaugural-Dissertation zur Erlangung des Doktorgrades / Beiträge zur Taxonomie der Gattung Sempervivum L. (Crassulaceae) unter besonderer Berücksichtigung der in Kleinasien vorkommenden Sippen 

http://deposit.ddb.de/cgi-bin/dokserv?idn=981703186&dok_var=d1&dok_ext=pdf&filename=981703186.pdf

Sempervivum armenum. 

An der Radio Station im Ilgaz Dağı in Mittel-Nordanatolien in einer Höhe von etwa 2060m                                            

Foto:  Dr. rer. nat. Philipp Neeff

Erstbeschreibung: Pierre Edmond Boissier (* 25. Mai 1810 in Genf; † 25. September 1885 in Valeyres-sous-Rances) war ein Schweizer Botaniker. Sein offizielles botanisches Autorenkürzel lautet „Boiss.“.
Die Pflanzengattung Boissiera Hochst. ex Steud. aus der Familie der Süßgräser (Poaceae) sowie die Zeitschrift Boissiera sind nach ihm benannt. / Quelle: Wikipedia

Alfred Huet Pavillon ist ein französischer Botaniker , geboren in 1829 in Blain und + 1907 in Frohsdorf .
Er war ein Schüler von Alphonse Pyramus de Candolle (1806-1893) von 1851 bis 1852 . Er ist Kurator des Herbarium des letzteren von 1852 bis 1856 . Teilweise mit seinem Bruder, Edward Pavillon Huet (1819-1908), machte er mehrere botanische Reisen  in Italien , in den Pyrenäen , Südfrankreich. / Quelle: Wikipedia

armenus = aus Armenien stammend, das Typusmaterial der Art wurde in einer Region der Türkei gesammelt, welche zur Zeit der
Erstbeschreibung armenisches Siedlungsgebiet war /  Quelle: Dr. rer. nat. Philipp Neeff

Bemerkung. Sempervivum armenum ist an den kahlen Blätter, den deutlichen Blattfransen und den weißgelben, basal roten Petalen und den roten Stamina zu erkennen. Der Artstatus von S. armenum war lange Zeit nach der Erstbeschreibung durch BOISSIER & HUET ungeklärt. Erst durch Aufsammlungen durch Edward E. BALLS am Haldizen Dağları und durch DAVIS, MCNEILL und FURSE (MUIRHEAD 1969) im Rahmen der Bearbeitung der Gattung, sowie durch MUIRHEAD in den 1960er Jahren für die „Flora of Turkey“ wurde der Artstatus gefestigt. In der Beschreibung MUIRHEAD (1969) wird klar auf die morphologische Nähe der Rosetten zu S. tectorum L. hingewiesen, ferner werden die jungen Rosetten als drüsig-flaumhaarig und später verkahlend beschrieben. Dies scheinen jedoch Introgressionen anderer Arten zu sein. Zu genügend wurden im Rahmen dieser Arbeit Pflanzen gefunden, welche auch bei den jungen Rosetten ausschließlich kahle Blätter aufwiesen. An den meisten Fundorten in Mittel-Nordanatolien fand sich ebenfalls eine Vielzahl von behaarten Arten an den gleichen Standorten. Auch dies wurde bereits von MUIRHEAD (1969) erwähnt. In Nordostanatolien scheint die Art ausreichend von anderen Arten räumlich getrennt zu sein.
Zumindest wurden in diesem Bereich keine anderen Arten an den gleichen Fundorten neben S. armenum gefunden. Populationen im Bereich des Eğribel Geçidi weisen Pflanzen auf, welche weiße Stamina ausbilden. Es sollte in Zukunft geprüft werden, ob rote Stamina bei S. armenum nur in solchen Bereichen auftreten, wo auch Sippen von Mittel-Nordanatolien vorkommen und
dieses Merkmal nur Introgressionen dieser sind.  /  Quelle: Inaugural-Dissertation von Dr. rer. nat. Philipp Neeff

Tabelle :  Auflistung der bisher in Kleinasien, Transkaukasus und dem Hochland von Iran beschriebenen Taxa

1856 S. armenum BOISSIER & HUET
1939 S. glabrifolium BORISSOVA
1940 S. iranicum BORNMÜLLER & GAUBA
1940 S. minus TURRILL
1942 S. minus TURRILL var. glabrum WALE
1947 S. sosnowskyi TER-CHATSCHATUROVA
1965 S. transcaucasicum MUIRHEAD (syn. S. georgicum GURGENIDZE 1965)
1969 Sempervivum artvinense MUIRHEAD
1969 S. brevipilum MUIRHEAD,
1969 S. davisii MUIRHEAD
 1969 S. furseorum MUIRHEAD
1969 S. gillianii MUIRHEAD
1969 S. ispartae MUIRHEAD
1969 S. S. staintonii MUIRHEAD
1978 S. pisidicum PEŞMEN & GÜNER
1986 S. brevipetalum KIT TAN & SORGER,
1986 S. globiferum L. ssp. aghricum KIT TAN &SORGER
1989 S. atropatanum PARNELL
2005 S. x feigeanum NEEFF
Quelle: Inaugural-Dissertation von Dr. rer.nat. Philipp Neeff
- armenum var. armenum

 

S. armenum var. armenum  IK: nicht gefunden

Türkei , Nord Anatolien, Rosetten 4 - 6 cm Ø, violette Staubfäden

alle Fotos Gerard Dumont  Gerard Dumont / Sempervivophilia

- armenum var. insigne

 

S. armenum var. insigne

IK : Sempervivum armenum var. insigne Muirhead, Turkish species of Sempervivum, in Notes from the Royal Botanic Garden Edinburgh 29: 19 (1969)   

Türkei, Zentralanatolien, 1200 - 2350 m,  2 - 3 cm Ø, blaugrün mit purpur Spitzen, Blüten  mit violetten Staubgefäßen   

Erstbeschreibung:  Clara Winsome Muirhead, (1915-1985), englische Botanikerin    

insigne: : lat.: insignis = hervorstechend, geschmückt.

27.05.2015 from Vally Above Cirdak 27.05.2015 from Vally Above
 Cirdak
alle Manred Rothmeier ex Naturstandort Vally Above Cirdak / Türkei

Bemerkung: Folgende Merkmale unterscheiden nach MUIRHEAD (1969) diese Unterart: kleinere Ø 2-3 cm Rosetten, intensiv gefärbt mit zahlreichen Ausläufern, Blätter der Infloreszenzen dachziegelartig, rot bis rose-purpurn, Petalen an der Basis violett mit violetten Filamenten (MUIRHEAD 1969). Die Varietät insigne wurde von Standorten beschrieben, welche auch im Rahmen
dieser Arbeit untersucht wurden. An beiden kamen in hoher Frequenz auch behaarte Formen wie S. brevipilum und S. gillianii vor, welche zur gleichen Zeit blühen, so dass Introgressionen wahrscheinlich sind. Die Pflanzen, die im Rahmen dieser Arbeit kultiviert wurden, zeigten keine nennenswerten Unterschiede in der Rosettengröße. Die Beobachtungen MUIRHEADS beruhen vermutlich auf Untersuchungen welche an in Kultur gehaltenen Pflanzen, die in unterschiedlichen Substraten oder sonstigen anderenUmweltbedingungen gehalten wurden, so dass das Merkmal der Rosettengröße rein modifikativ erscheint.
Trotzdem sollte die var. insigne erhalten bleiben, da sie dem Artkonzept der „Flora of Turkey“ entspricht. Ferner wird an dieser Stelle vorgeschlagen, diesen Varietäten-Namen für alle kahlen Taxa der Köroğlu Dağları und Ilgaz Dağları in Mittel-Nordanatolien anzuwenden, ferner als var. armenum die alpinen S. armenum Nord Ostanatoliens.
Ökologie: Sempervivum armenum ist eine ausgesprochen alpine Art, welche sich z.T. nur in den höchsten Bereichen der Gebirgskämme und dort besonders auf alpinen Matten findet. Sie ist in besonderem Maße an das Hochgebirgsklima angepasst.

Quelle: Inaugural-Dissertation von Dr. rer. nat. Philipp Neeff

- armenum var. sosnowskyi  

S. armenum var. sosnowskyi

IK: Sempervivum armenum var. sosnowskyi (Ter-Chatsch)

sosnowskyi = gewidmet dem Botaniker  D. Sosnowsky (1885-1952).

Originalbeschreibung :  Perenne; rosulae magnae, 10-12 (15) cm in diam. Caules floriferi 30-40 cm alti, breviter et parce pubescentes, crassi, 1.5 cm in diam., dense foliosi. Folia rosularum oblongo-spathulata, in parte tertia superiori breviter dilatata, apice rubida, breviter acuminata, utrinque glabra, margine breviter ciliata, 6-8 cm longa, 1.5-2.5 cm lata. Folia caulina 6-9 (10) cm longa, 2.5-3.5 cm lata, ligulata, apice rubida, acuminata, utrinque glabra margine breviter ciliata, basi cordata. Dichasia in axillis foliorum caulinorum secus caulem totum disposita apice corymbulose conferta. Bracteae lanceolatae breviter glanduloso-pubescentes. Flores magni 30-35 mm in diam. brevissime pedicellati. Sepala 14-16 oblongo-ovata, apice rubida obtusiuscula, dorso glanduloso-pubescentia. Petala 14-16 lineari-lanceolata, luteo-viridia, intra secus medium stria viridi instructa, basi lilacina, glanduloso-pubescentia. Stamina 30-32 petalis duplo breviora, filamentis lilacinis glanduloso-pubescentibus, ad basin dilatatis antheris luteis rotundato-cordatis glabris. Carpella 15-18 glanduloso-pubescentia, apice rostro extrorsum patenti praedita. Squamae hypogynae transverse oblongae.

Vorkommen:   Tiflis, (Kaukasus, Bakuriani Region). Rosetten bis 15 cm Durchmesser, Blätter länglich spatelig im oberen Drittel kurz und allmählich spitz zulaufend, kahl, kurz bewimpert, Spitzen rötlich, Blütentriebe 30 - 40 cm hoch, gelblich grün in der Mitte mit grünen Streifen, Basis fliederfarben

02.06.2014 02.06.2014

 
beide Fotos  in Kultur von   Gerard Dumont / Sempervivophilia

- armenum

from Artvin

Lokalform von S. armenum Smith, A.C.  (1980) from Artvin
Artvin (georgisch ართვინი, armenisch Արդվին) ist die Hauptstadt der zur Schwarzmeerregion gehörenden gleichnamigen Provinz im Nordosten der Türkei. Die Stadt liegt am Ostabfall des Pontischen Gebirges hoch über dem Flusstal des Çoruh. /  Quelle: Wikipedia
03.06.2014 03.06.2014

- armenum

from Gümüshane

Lokalform von S. armenum Smith, A.C.  (1980) from Gümüshane
Alan C. Smith;  "Sempervivums and Jovibarbas" (2nd ed.), 1980, p. 14. /
als Sempervivum armenum from Gumash Hane.              

In Kultur genommen von E.K.Balls 1934, Herkunft aus der Provinz Gümüshane / Anatolien /Nordtürkei

alle Veronika Falkenstein 18.06.2009 14.08.2010 05.01.2012

- armenum

from Ilgaz Dagi

Lokalform von  S. armenum  Mitchell, P.J.  (1989) from Ilgaz Dagi
Peter J. Mitchell,  "Yellow-Flowered Houseleeks", The Sempervivum Society Newsletter, November 1989, Vol. 13, No pp. 27-32.
als Sempervivum armenum from Ilgaz Dagi

Foto siehe oben bei Dr. rer.nat. Philipp Neeff

ß3.6.2014 2705.2015 Erwin Geiger 23.10.2009
alle Erwin Geiger 12.06.2011 22.05.2013 17.07.2012
- armenum

from Işık Dağı

Lokalform von  S. armenum from Işık Dağı
Aufsammlungsort:  Işık Dağı (Türkei)
Erwin Geiger 30.05.2013 Erwin Geiger 19.07.2013
                                                                                                                                                                                    
- armenum

from Kostandag

Lokalform von  S. armenum from Kostandag Geçidi to Yayladere
Aufsammlungsort:  Kostandag Geçidi to Yayladere (Türkei)
27.05.2015 27.05.2015 Veronika Falkenstein ß7.10.2013
alle Erwin Geiger 29.06.2011 12.07.2012 09.09.2011
- armenum
from road to Giresum
Lokalform von  S. armenum from road to Giresum
Aufsammlungsort:  Giresum (Türkei)
Veronika Falkenstein 28.05.2012 Veronika Falkenstein 08.07.2012 Veronika Falkenstein12.10.2013
- armenum
from Trabzon
Lokalform von  S. armenum from Trabzon
Aufsammlungsort:  Trabzon (Türkei)
alle Erwin Geiger 12.05.2011 12.05.2011

- artvinense

 

S. artvinense Muirhead

IK :  Sempervivum artvinense Muirhead, Turkish species of Sempervivum, in Notes from the Royal Botanic Garden Edinburgh 29: 23 (1969)  

artvinense = benannt nach dem Fundort des Typusmaterials in der Provinz Artvin (Nordost-Türkei). 

Verbreitung: In den alpinen Bereichen oberhalb 2000 m, in Nordostanatoliens östlich des Kaçkar Dağı und im Karçal Dağları

 Quelle: Inaugural-Dissertation von Dr. rer. nat. Philipp Neeff

27.05.2015 27.05.2015

 

Ursprünglich gesammelt 1957 durch die Davis- und Heckeexpedition im Coruh Gorge bei 2000 m und durch T. Norman bei 2000 m nahe Sankamis in der Nordosttürkei, ungefähr 120 Kilometer südlich der ursprünglichen Position wieder gesammelt

 

Sempervivum artvinense Muirhead

[ill. ex protologo]

Türkei / Aserbaidschan 2200 m, Rosetten 3 - 4 cm Ø, Blätter länglich bis 2,5 cm, grün mit roten Spitzen

Originalbeschreibung in lateinischer Sprache:                                                                                                                               

Rosula 3-4 cm diam., foliis numerosis, leviter incurvis. Rami propaginiferi pauce 1-3, breves, validi, 2-4 cm longi, foliosi, cinereo-fusci, pilis rigidis dense pubescentes. Folia rosularia c. 2.5 cm longa, 7 mm lata, viridia, oblongo-lanceolata, crassa, dorso carinata, ad apicem rubra, mucronata, setis albis, rigidis, utrinque dense et breviter glanduloso-pubescentia, margine ciliata. Caulis florifer 12-13 cm altus, breviter glanduloso-pubescens. Folia caulina c. 2 cm longa, 5-6 mm lata, laxe imbricata, incurva, viridia vel roseo-tincta, apice minute purpurea, oblongo-lanceolata, acuta, utrinque breviter et dense pubescentia. Inflorescentia densa, ramis 2-3, c. 20-25-floris, floribus in axillis foliorum superiorum; alabastra obtusa. Flores 2.5 cm diam., sessiles vel pedicellis 1-3 mm longis, 12-13-meri. Calyx cum receptaculo 4-5 min longus, dense glanduloso-pubescens; segmenta ovata, 3-3.5 mm longa, pallide viridia, crassa, incurva. Petala 11 mm longa, 2.5 mm lata, lanceolata, acuta, flavido-alba, dorsi et in pagina superiore ad apicem glanduloso-pubescentia. Stamina 6-7 min longa; filamenta alba, inferne applanata, triente infimo pubescentia; antherae luteae. Squamae flavae, rotundato-quadratae, disjunctae, valde recurvae. Carpella pallide viridia, 5-6 mm longa, utrinque dense glanduloso-pubescentia; styli 1.5 mm longi, divergentes, ad basem tantum pubescentes.
Type : leg. Davis & Hedge, 19/VI/1957, n°D30410, de la montagne au-dessus du village d'Artvin (ou de Coruh ???) ; Holotypus E (Edimbourg).

- artvinense from Asagi Dagi Lokalform S. artvinense from Asagi Dagi / Türkei

Erwin Geiger: Eine rare Art aus der Türkei, die bislang kaum echt in Kultur ist. Die Lokalform wurde am Aşağı Dağı bei einer Höhe um 1650m auf Basaltgestein gefunden.

alle Erwin Geiger  10.06.2010 10.06.2010 29.05.2010

- artvinense from Ispir to Yusufeli Lokalform S. artvinense from road Ispir to Yusufeli / Türkei

Erwin Geiger: Die Heimat dieser seltenen Art liegt in der Türkei und auch in Aserbaidschan. S. artvinense wächst dort zumeist an Urgesteinsfelsen bei einer Höhenlage um 2200 Metern ü. M. Sie ist eng mit S. davisii, S. furseorum und S. transcaucasicum verwandt. Sie erhalten eine Aufsammlung aus der Provinz Rize in Nordanatolien, Lazistan, Kackar Daglari. Gefunden in einer Höhenlage bei 1827m.

alle Erwin Geiger 17.05.2011 05.07.2012 17.05.2011

- arvernense

 

Form von  S. tectorum var. arvernense ( Lecoq & Lamotte)  Zonneveld ( Succulenta 78(2): 92,1999

 

Einzelheiten siehe  Naturformen T 

27.05.2015 27.05.2015

Sempervivum arvernense Lecoq & Lamotte

 

Sempervivum tectorum var. arvernense (Lecoq & Lamotte) Zonn.

 

alle Synonyme:

1.) Sempervivum cantalicum Jord. & Fourr.

IK: Sempervivum cantalicum Jord. & Fourr., Breviarium Plantarum Novarum, fasc. 2: 41 (1868)

Bild  und Beschreibung siehe Naturformen C

 

2.) Sempervivum arvernense [var.] cantalicum (Jord. & Fourr.) Rouy & E.G.Camus
IK:
Sempervivum arvernense [var.] cantalicum (Jord. & Fourr.) Rouy & E.G.Camus, Flore de France,

7: 136 (1901) (pro "{delta}cantalicum")

Bild  und Beschreibung siehe weiter unten

 

3.) Sempervivum cebennense Lamotte

IK: Sempervivum cebennense Lamotte, Prodrome de la Flore du plateau central de la France,

 extrait des Mémoires de l'Académie de Clermont, Masson, Paris, vol. 1: 313 (1877)

Bild  und Beschreibung siehe Naturformen C

 

4.) Sempervivum guillemotii [var.] cebennense (Lamotte) Rouy & E.G.Camus

IK: Sempervivum guillemotii [var.] cebennense (Lamotte) Rouy & E.G.Camus, Flore de France,

7: 138 (1901) (pro "{beta} cebennense")

 

5.) Sempervivum tectorum subsp. cebennense (Lamotte) Bellia & Andrade

IK: Sempervivum tectorum subsp. cebennense (Lamotte) Bellia & Andrade, in Rea, 4: 37 (1971)

 

6.) Sempervivum chassagnei Charb.

IK: Sempervivum chassagnei Charb., Essai d'une Monographie géobotanique des monts du Cantal,

 in Bulletin de la Société Botanique de France, Session extraordinaire dans le Massif central : cc/200 (1913)

 

7.) Sempervivum collinum Jord. & Fourr.

IK: Sempervivum collinum Jord. & Fourr., Breviarium Plantarum Novarum, fasc. 2: 39 (1868)

 Beschreibung siehe weiter unten

 

8.) Sempervivum arvernense [var.] collinum (Jord. & Fourr.) Rouy & E.G.Camus

IK:Sempervivum arvernense [var.] collinum (Jord. & Fourr.) Rouy & E.G.Camus, Flore de France,

7: 136 (1901) (pro "{theta}collinum")

 

9.) Sempervivum constrictum Jord. & Fourr.

IK:Sempervivum constrictum Jord. & Fourr., Breviarium Plantarum Novarum, fasc. 2: 43 (1868)

Bild  und Beschreibung siehe Naturformen C

 

10.) Sempervivum arvernense [var.] constrictum (Jord. & Fourr.) Rouy & E.G.Camus

IK: Sempervivum arvernense [var.] constrictum (Jord. & Fourr.) Rouy & E.G.Camus, Flore de France,

7: 136 (1901) (pro "{zeta}constrictum")

Bild  und Beschreibung siehe weiter unten

 

11.) Sempervivum corymbosum Jord. & Fourr.

IK: Sempervivum corymbosum Jord. & Fourr., Breviarium Plantarum Novarum, fasc. 2: 43 (1868)

Bild  und Beschreibung siehe Naturformen C

 

12.) Sempervivum arvernense [var.] corymbosum (Jord. & Fourr.) Rouy & E.G.Camus

IK:  Sempervivum arvernense [var.] corymbosum (Jord. & Fourr.) Rouy & E.G.Camus, Flore de France,

7: 136 (1901) (pro "{eta}corymbosum")

Bild  und Beschreibung siehe weiter unten

 

13.) Sempervivum dicranocladum Jord. & Fourr.

IK: Sempervivum dicranocladum Jord. & Fourr., Breviarium Plantarum Novarum, fasc. 2: 42 (1868)

(pro "dicranocladon")

Bild  und Beschreibung siehe  und Naturformen D

 

14.) Sempervivum dicranocladon auct.

IK: fehlt / nicht gefunden

 

15.)Sempervivum arvernense [var.] dicranocladum (Jord. & Fourr.) Rouy & E.G.Camus

IK: Sempervivum arvernense [var.] dicranocladum (Jord. & Fourr.) Rouy & E.G.Camus, Flore de France, 7: 136

(1901) (pro "{beta}dicranocladon")

Bild  und Beschreibung siehe weiter unten

 

16.) Sempervivum erubescens Jord. & Fourr.

IK: Sempervivum erubescens Jord. & Fourr., Breviarium Plantarum Novarum, fasc. 2: 43 (1868)

Bild  und Beschreibung siehe Naturformen E

 

17.) Sempervivum arvernense [var.] genuinum Rouy & E.G.Camus

IK: Sempervivum arvernense [var.] genuinum Rouy & E.G.Camus, Flore de France, 7: 136 (1901)

(pro "{alpha} genuinum")

Beschreibung siehe weiter unten

 

18.) Sempervivum latiusculum Charb.

IK: Sempervivum reflexifolium Charb., Essai d'une Monographie géobotanique des monts du Cantal,

in Bulletin de la Société Botanique de France, Session extraordinaire dans le Massif central : cc/200 (1913)

 

19.) Sempervivum leptocephalum Charb.

IK: Sempervivum leptocephalum Charb., Essai d'une Monographie géobotanique des monts du Cantal,

in Bulletin de la Société Botanique de France, Session extraordinaire dans le Massif central : cc/200 (1913)

 

20.) Sempervivum leptopetalum Jord. & Fourr.

IK: Sempervivum leptopetalum Jord. & Fourr., Breviarium Plantarum Novarum, fasc. 2: 43 (1868)

Bild  und Beschreibung siehe Naturformen L

 

21.) Sempervivum arvernense [var.] leptopetalum (Jord. & Fourr.) Rouy & E.G.Camus

IK: Sempervivum arvernense [var.] leptopetalum (Jord. & Fourr.) Rouy & E.G.Camus, Flore de France,

7: 136 (1901) (pro "{epsilon"leptopetalum")

Bild  und Beschreibung siehe weiter unten

 

22.) Sempervivum lesurinum Lamotte

IK Sempervivum lesurinum Lamotte, Etudes sur le genre Sempervivum, in Mémoires de l'Académie des

Sciences Belles-Lettres et Arts de Clermont-Ferrand, 617-20): 282 (1864) // (tiré-à-part) : 28 (1864)

Bilder  und Beschreibung siehe Naturformen L

 

23.) Sempervivum arvernense var. lesurinum Lamott

IK: Sempervivum arvernense var. lesurinum Lamotte, Etudes sur le genre Sempervivum, in Mémoires

de l'Académie des Sciences Belles-Lettres et Arts de Clermont-Ferrand, 6(17-20): 282 (1864)

 

24.) Sempervivum arvernense [var.] lesurinum (Lamotte) Rouy & E.G.Camus

IK: Sempervivum arvernense [var.] lesurinum (Lamotte) Rouy & E.G.Camus, Flore de France,

7: 136 (1901) (pro "{gamma} lesurinum")

Bild  und Beschreibung siehe weiter unten

 

25.) Sempervivum reflexifolium Charb.

IK:Sempervivum reflexifolium Charb., Essai d'une Monographie géobotanique des monts du Cantal,

 in Bulletin de la Société Botanique de France, Session extraordinaire dans le Massif central : cc/200 (1913)

 

26.) Sempervivum vellavum Lamotte

IK: Sempervivum vellavum Lamotte, Etudes sur le genre Sempervivum, in Mémoires de

 l'Académie des Sciences Belles-Lettres et Arts de Clermont-Ferrand, 6(17-20): 280 (1864) // (tiré-à-part) : 36 (1864)

Bilder  und Beschreibung siehe  und Naturformen V

 

27.) Sempervivum vellarum auct.

IK: Sempervivum vellarum auct. (sphalm., ex Index Kewensis T.2)

 

28.) Sempervivum arvernense var. vellavum Lamotte

IK:Sempervivum arvernense var. vellavum Lamotte, Etudes sur le genre Sempervivum, in 

Mémoires de l'Académie des Sciences Belles-Lettres et Arts de Clermont-Ferrand, 6(17-20): 280 (1864)

Bild  und Beschreibung siehe weiter unten

 

- arvernense from Mont Aigoual Lokalform S. tectorum var. arvernense from Mont Aigoual

Der Mont Aigoual liegt im Süden der Cevennen und ist mit 1.567 m der höchste Berg im Département Gard und der zweithöchste der Cevennen. (Quelle: Wikipedia)

Joop Huislook: Gérard Dumont hat am Mont Aigoual drei Klone gesammelt, aber aus seiner Pflanzenliste kann ich ersehen, dass Herr Volbon den Klon mit der Feldnummer GDJ.97A.08 erhalten hat. Die Pflanze wächst dort auf einer Höhe von 1500 m.

Rolf Volbon 04.05.2011

- arvernense from Rocher d'Ajoux

Lokalform S. tectorum var. arvernense from Rocher d'Ajoux / Frankreich

alle Erwin Geiger am Naturstandort 08.10.2011
-  arvernense from Rocher de Bonnevie

Lokalform S. tectorum var. arvernense from Rocher de Bonnevie / Frankreich

alle Veroniika Falkenstein 19.06.2009 22.08.2010 27.09.2009

- arvernense f.

 boutignyanum

 

Form von  S.tectorum var. tectorum Linne ( boutignyanum )                                                                                            

syn.: Sempervivum tectorum var. alpinum (Grisebach & Schenk) R.L. Praeger (1932)  

IK: Sempervivum arvernense subsp. boutignyanum (Billot & Gren.) Nyman, Conspectus florae europaeae, seu enumeratio methodica plantarum phanerogamorum Europae indigenarum... , fasc. 2: 259 (1879)

03.06.2014 03.06.2014
- arvernense var. calcareum Form von Sempervivum calcareum Jord.

syn.: Sempervivum arvernense var. calcareum (Jord.) Coste

IK:  Sempervivum arvernense var. calcareum (Jord.) Coste, Flore descriptive et ilustrée de la France, de la Corse et des contrées limitrophes, vol. 2: 119 (1903)

- arvernense var. cantalicum Form von Sempervivum tectorum var. arvernense (Lecoq & Lamotte) Rouy & E.G.Camus  

syn. Sempervivum arvernense [var.] cantalicum (Jord. & Fourr.) Rouy & E.G.Camus

IK: Sempervivum arvernense [var.] cantalicum (Jord. & Fourr.) Rouy & E.G.Camus, Flore de France, 7: 136 (1901) (pro "{delta} cantalicum")

Originalbeschreibung in lateinisch: SEMPERVIVUM CANTALICUM, paniculae breviusculae ramis erecto-patulis, plerumque simplicibus, 9-10 floris, breviter villosis ; floribus mediocribus (22-25 mm. diam.) ; petalis 11-12, lineari-lanceolatis, dilute roseis ; staminum filamentis purpureis, usque ad apicem pilosulis, antheris ovatis, obtusis, pilo brevi terminatis, aurantiacis ; squamulis hypogynis rotundatis, breviusculis, sat approximatis, albidis ; carpellis dorso glabris ; rosularum mediocrium foliis oblongis, apice subcontractis, longiuscule acuminatis, luteo-virentibus acumine purpureo, glabris, ciliatis, caulinis oblongis, superne sensim angustatis, apice acuminatis acumine purpureo, virentibus vel passim erubescentibus, omnibus dorso puberulis, longe ciliatis ; caule viridulo, roseo colorato, rigido, piloso.Hab. in rupibus graniticis Galliae centralis : monte Cantal. Planta tribus praecedentibus [S. pallescens, S. adoxum et S. trifurcum] robustior, procerior, foliis purpureo insigniter maculatis pulchre virentibus conspicua.

Sempervivum cantalicum Jord. & Fourr.

[Jord. & Fourr., Ic. ad Fl. Europ. 1868]
-arvernense var. collinum Form von Sempervivum tectorum var. arvernense (Lecoq & Lamotte) Rouy & E.G.Camus  

syn.: Sempervivum arvernense [var.] collinum (Jord. & Fourr.) Rouy & E.G.Camus

IK:Sempervivum arvernense [var.] collinum (Jord. & Fourr.) Rouy & E.G.Camus, Flore de France, 7: 136 (1901) (pro "{theta} collinum")

Herkunft: Felsen von  Condrieu in der Region Lyon

Originalbeschreibung in lateinisch:SEMPERVIVUM COLLINUM, paniculae parvae, densiusculae, ramis parum distantibus, brevibus, erecto-patulis, breviter villosis ; floribus mediocribus (25-26 mm diam.) ; petalis 11-12, lineari-lanceolatis, acutis, rosello-albidis ; staminum filamentis roseis, inferne pilosulis, antheris ovatis, acutis, rubello-aurantiacis, pilis nonnullis brevibus terminatis ; squamulis hypogynis parvis, semiorbicularibus, valde remotis ; carpellis dorso puberulis ; rosularum mediocrium foliis oblongo-cuneatis, sat angustis, apice angustato-contractis, breviter acuminatis, laete sed dilute virentibus acumine purpureo, glabris, breviter ciliatis, caulinis oblongo-linearibus, longiuscule acuminatis, basi subrotondatis, rubro dilutis, apice purpureo insignitis, dorso basi leviter ciliatis, longiuscule ciliatis ; caule roseo diluto, humili, piloso.Hab. in rupibus collium graniticorum Galliae orientalis : Condrieu (Rhône). Species panicula parva, ramis brevibus, floribus albido-roseis, foliis angustis viridibus purpureo maculatis, caule brevi sat conspicua.

-arvernense var. constrictum Form von Sempervivum tectorum var. arvernense (Lecoq & Lamotte) Rouy & E.G.Camus  

syn.: Sempervivum arvernense [var.] constrictum (Jord. & Fourr.) Rouy & E.G.Camus

IK: Sempervivum arvernense [var.] constrictum (Jord. & Fourr.) Rouy & E.G.Camus, Flore de France, 7: 136 (1901) (pro "{zeta} constrictum")

Originalbeschreibung in lateinisch:SEMPERVIVUM CONSTRICTUM, paniculae parvae, constrictae, abbreviatae, ramis brevibus, suberectis, simplicibus, 4-6 floris, villosis ; floribus mediocribus (22-23 mm diam.) ; petalis 11-12, lineari-lanceolatis, acutis, pulchre roseis ; staminum filamentis purpureis, basi pilosulis, antheris ovatis, obtusis, coccineis ; squamulis hypogynis semiorbicularis, fere propria latitudine discretis, albidis ; carpellis dorso glabris ; rosularum parvarum foliis oblongo-cuneatis, superne angustatis, breviter acuminatis, dilute virentibus, apice purpureis, glabris, breviter ciliatis, caulinis oblongo-lanceolatis, apice breviter acuminatis, basi truncato-rotundatis, rubro tinctis, glabris, breviter ciliatis ; caule roseo colorato, brevi, piloso.
Hab. in rupibus graniticis Galliae centralis : monte Cantal. Species panicula parva, constricta, rami

Sempervivum constrictum Jord. & Fourr.

[Jord. & Fourr., Ic. ad Fl. Europ. 1868]

aus Flora Europa 1868

-arvernense var. corymbosum Form von Sempervivum tectorum var. tectorum (Lecoq & Lamotte) Rouy & E.G.Camus  

syn.: Sempervivum arvernense [var.] corymbosum (Jord. & Fourr.) Rouy & E.G.Camus

IK: Sempervivum arvernense [var.] corymbosum (Jord. & Fourr.) Rouy & E.G.Camus, Flore de France, 7: 136 (1901) (pro "{eta} corymbosum")

26.05.2015 26.05.2015 Martin Haberer 1999

Originalbeschreibung in lateinisch: SEMPERVIVUM CORYMBOSUM, paniculae corymbosae, densae, brevis, ramis suberectis, bifidis, ramulis 6-7 floris, breviter villosis ; floribus sat parvis (20 mm diam.) ; petalis 9-10, anguste lineari-lanceolatis, acutis, dilute roseis ; staminum filamentis roseis, basi leviter pilosulis, antheris breviter ovatis, obtusis, roseis ; squamulis hypogynis rotundatis, subcontiguis ; carpellis dorso glabris ; rosularum parvarum foliis oblongo-cuneatis, apice angustato-contractis, longe acuminatis, triste virentibus acumine purpureo, glabris, breviter ciliatis, caulinis oblongis, acuminatis, basi rotundatis, roseo dilutis, acumine purpureo praeditis, superioribus dorso puberulis, ciliatis ; caule roseo, brevi, pilosulo.
Hab. in rupibus graniticis Galliae centralis : monte Cantal.
Haec species panicula corymbosa densa, ramis suberectis bifidis, floribus parvis, petalis paucis, foliis angustis longe acuminatis cauleque brevi distinguitur. A praecedente [S. constrictum] differt petalis angustioribus, antheris brevioribus, squamulis hypogynis abbreviatis subcontiguis, foliisque rosularum intensius virentibus.

Sempervivum corymbosum Jord. & Fourr.

[Jord. & Fourr., Ic. ad Fl. Europ. 1868]

aus Flora Europa 1868

-arvernense var. dicranocladum Form von Sempervivum tectorum var. arvernense (Lecoq & Lamotte) Rouy & E.G.Camus  

syn.: Sempervivum arvernense [var.] dicranocladum (Jord. & Fourr.) Rouy & E.G.Camus

IK:  Sempervivum arvernense [var.] dicranocladum (Jord. & Fourr.) Rouy & E.G.Camus, Flore de France, 7: 136 (1901) (pro "{beta} dicranocladon")

Originalbeschreibung in lateinisch: SEMPERVIVUM DICRANOCLADON, paniculae ampliatae, longiusculae, ramis numerosis, subpatulis, elongatis, plerisque bifidis ramulis 8-10 floris, longe molliterque pubescentibus ; floribus mediocribus (25-27 mm diam.) ; petalis 12-13, anguste lineari-lanceolatis, acutis, laete roseis ; staminum filamentis purpureis, basi leviter pilosulis, antheris ovatis, obtusis, roseis ; squamulis hypogynis brevibus, rotundatis, subcontiguis ; carpellis dorso puberulis ; rosularum sat grandium foliis oblongis, apice angustato-contractis, longe acuminatis, pulchre virentibus, acumine purpureo, glabris, leviter ciliatis, caulinis oblongis, elongatis, leviter angustatis, apice acuminatis, basi rotundata productis, pallide virentibus, superne roseo coloratis, superioribus dorso puberulis, breviter ciliatis ; caule roseo diluto, valido, longe piloso.Hab. in rupibus graniticis Galliae centralis : monte Cantal.Panicula ampla, ramosissima, ramis omnibus bifidis, floribus laete roseis, foliis grandibus, rosulis pulchre virentibus gaudet et a praecedentibus [S. cantalicum et S. erubescens] haud aegre distinguitur.

Sempervivum dicranocladum Jord. & Fourr.

[Jord. & Fourr., Ic. ad Fl. Europ. 1868]

aus Flora Europa 1868

-  arvernense var. glabrescens

 Cariot & St. Lager (1889)

Form von S. tectorum var. tectorum Linne                                                                                                               

syn.: Sempervivum tectorum ssp. arvernense var. cebennense 

-arvernense var. genuinum Form von Sempervivum tectorum var. arvernense (Lecoq & Lamotte) Rouy & E.G.Camus  

syn.: Sempervivum arvernense [var.] genuinum Rouy & E.G.Camus

IK: Sempervivum arvernense [var.] genuinum Rouy & E.G.Camus, Flore de France, 7: 136 (1901) (pro "{alpha} genuinum")

Die Verwendung des Beinamen 'genuinum' ist jetzt illegal im Rahmen des Internationalen Code der Botanischen Nomenklatur, der korrekte Name dieses Taxons muss  Sempervivum arvernense var. arvernense Lecoq & Lamotte sein.

-arvernense var. leptopetalum Form von Sempervivum tectorum var. arvernense (Lecoq & Lamotte) Rouy & E.G.Camus  

syn.: Sempervivum arvernense [var.] leptopetalum (Jord. & Fourr.) Rouy & E.G.Camus

IK:  Sempervivum arvernense [var.] leptopetalum (Jord. & Fourr.) Rouy & E.G.Camus, Flore de France, 7: 136 (1901) (pro "{epsilon" leptopetalum")

Originalbeschreibung in lateinisch:SEMPERVIVUM LEPTOPETALUM, paniculae abbreviatae ramis paucis, approximatis, patulis, laxifloris, bifidis, ramulis 6-8 floris, breviter villosis ; floribus mediocribus (23 mm diam.) ; petalis 11-12, angustissime lineari-lanceolatis, acutis, roseis ; staminum filamentis purpureis inferne pilosulis, antheris breviter ovatis, obtusis, coccineis ; squamulis hypogynis rotundatis, subcontiguis, albidis ; carpellis dorso glabris ; rosularum mediocrium foliis oblongo-cuneatis, apice contractis, acuminatis, luteo-virentibus acumine purpureo, glabris, breviter ciliatis, caulinis oblongo-lanceolatis, apice acuminatis, basi truncato-rotundatis, pallide virentibus, roseo coloratis, superioribus dorso puberulis, breviter ciliatis ; caule roseo diluto, breviter piloso. Hab. in rupibus graniticis Galliae centralis : monte Cantal. Species panicula brevi, ramis laxifloris, petalis angustis, foliis longe acuminatis conspicua. S. arvernensi Lamotte proxima videtur ; ab hoc autem recedit floribus minoribus, petalis angustioribus, foliis rosularum apice minus angustatis, subcontractis, subglaucescenti nec luteo-virentibus, exterioribus haud conspicue elongatis rosulisque minoribus.

Sempervivum leptopetalum Jord. & Fourr.

(Jord. & Fourr., Ic. ad Fl. Europ. 1868)

aus Flora Europa 1868

-arvernense var. lesurinum Form von Sempervivum tectorum var. arvernense (Lecoq & Lamotte) Rouy & E.G.Camus  

syn.: Sempervivum arvernense var. lesurinum Lamotte

IK: Sempervivum arvernense var. lesurinum Lamotte, Etudes sur le genre Sempervivum, in Mémoires de l'Académie des Sciences Belles-Lettres et Arts de Clermont-Ferrand, 6(17-20): 282 (1864)

Vorkommen: Saint-Etienne-de-Valdonesse (Lozere) / Frankreich

Sempervivum tectorum subsp. arvernense "§lesurinum"


Naturstandort  chemin du Bassy 1100 m

Foto Gerard Dumont / Sempervivophilia

Sempervivum tectorum subsp. arvernense "§lesurinum"


Die "Lozère Hauswurz" am Standort in  Lozère.

Naturstandort  Mas du Bassy

Foto Gerard Dumont / Sempervivophilia

Erstbeschreibung: Martial Lamotte * 1. März 1820 -  + 1883 (oder Simon Gilbert Martial Lamotte ): war ein Arzt , Apotheker, Botaniker und Professor in Frankreich und Herausgeber von  "Etudes sur le genre Sempervivum" 1864 / sein Herbarium umfasst ca. 40.000 Exemplaren, zahlreiche Arten des Zentralmassivs mit fast allen Arten, Rassen oder Sorten, er beschrieb sie allein oder in Zusammenarbeit mit Lecoq / Quelle: Wikipedia

-avernense var. pyrenaicum Form von Sempervivum tectorum var. tectorum (Billot & Gren.) H.Jacobsen

syn.: Sempervivum arvernense var. pyrenaicum Lamotte

IK:  Sempervivum arvernense var. pyrenaicum Lamotte, Etudes sur le genre Sempervivum, in Mémoires de l'Académie des Sciences Belles-Lettres et Arts de Clermont-Ferrand, 6(17-20): 284 (1864)

02.06.2014 02.06.2014

Vorkommen: in der Nähe St-Sauveur-les-Bains Pyrenäen / F

Erstbeschreibung: wie vor

-arvernense var. vellavum Form von Sempervivum tectorum var. arvernense (Lecoq & Lamotte) Rouy & E.G.Camus  

syn.: Sempervivum arvernense var. vellavum Lamotte

IK: Sempervivum arvernense var. vellavum Lamotte, Etudes sur le genre Sempervivum, in Mémoires de l'Académie des Sciences Belles-Lettres et Arts de Clermont-Ferrand, 6(17-20): 280 (1864)

vellavum = abgeleitet vom Name der Stadt Velay / Vorkommen

Erstbeschreibung: wie vor

Sempervivum tectorum subsp. arvernense "§vellavum"

Naturstandort Le Puy-en-Velay 750 m

Foto Gerard Dumont / Sempervivophilia

-  arvernensi - arachnoideum

Form von  S. fauconnettii  Reut     

syn. S :x arvernensi - arachnoideum Loret 1862                                                                                                                          

 IK :Sempervivum ×arvernensi-arachnoideum Loret, L'Herbier de la Lozère : 20 (1862)                                                     

 = Sempervivum arvernense × Sempervivum arachnoideum  

Erstbeschreibung: Henri Loret ( 1811 - 1888 ) war ein französischer Botaniker 

- assimile

 

Form von  S. marmoreum ssp. marmoreum  Praeger 1932:                                                                             

IK : Sempervivum assimile Schott, Österreichische Semperviva, in Oesterreichisches Botanisches Wochenblatt Gemeinnütziges Organ, Vienne, 3: 19-20 (1853)       

syn.:  1. Sempervivum marmoreum Grisebach (1843)                                                                                                            

         2.  Sempervivum tectorum var. tectorum C. von Linnaeus sesnu stricto (1753) 

27.05.2015 27.05.2015 26.05.2015

Erstbeschreibung: Heinrich Wilhelm Schott (getauft 7. Januar 1794 in Brünn; † 5. März 1865 in Wien) war ein österreichischer Botaniker und Gärtner. Sein offizielles botanisches Autorenkürzel lautet „Schott“.
Schott nahm zwischen 1817 und 1821 an der Österreichischen Brasilien-Expedition teil und wurde 1828 zum Hofgärtner in Wien ernannt. Ab 1845 bis zu seinem Tode fungierte Schott als Direktor der Hofgärten und der kaiserlichen Menagerie. 1852 leitete er auch die Umgestaltung des Schönbrunner Schlossparks in eine teilweise englische Anlage. Bekannt wurde Schott insbesondere durch die Erforschung der Alpenflora, wobei er den Alpengarten im Belvedere begründete. Darüber hinaus bereicherte er die Wiener Hofgärten durch seine Sammlungen in Brasilien / Quelle: Wikipedia

- assimile ssp. blandum   

Form von S. marmoreum ssp. marmoreum  Praeger 1932:

 IK: Sempervivum assimile [var.] blandum (Schott) Grecescu, Conspectul Florei Romanei, Bucarest : 156 (1898) (pro "{beta} blandum")

Erstbeschreibung: wie vor

- assimile var. glabrescens  Form von S. marmoreum ssp. marmoreum  Praeger 1932                                                                                         

IK: Sempervivum assimile var. glabrescens Borbás 1874 ex Soó, A Magyar Flóra és Vegetáció Rendzertani-növényföldrajzi Kézikönyve,Synopsis systematico-geobotanica Florae Vegetationisque Hungariae, vol. 2: 264 (1966)

Erstbeschreibung: Vincze von Borbás (* 28. Juli 1844 in Ipoly-Litke, Ungarn; † 7. Juli 1905 in Klausenburg) war ein ungarischer Botaniker. Sein offizielles botanisches Autorenkürzel lautet „Borbás“.   Er hat mehrere hundert Pflanzenarten als neu für die Wissenschaft benannt. Von diesen beschriebenen „Arten“ wird allerdings ein Großteil durch heutige Taxonomen nicht als eigenständige Art akzeptiert. / Quelle Wikipedia   

- atlanticum

 

Sempervivum atlanticum  Ball

IK :Sempervivum atlanticum Ball in Journ. Linn. Soc. xvi. (1878) 454       

                  S. atlanticum  Ball Grafik: Botanical Magazine

Die einzige Art der Gattung, die auf dem afrikanischem Kontinent vorkommt.  Marokko , Grosser Atlas , Rosetten 4 - 8 cm    Ø, auch größer. Blätter verkehrt eiförmig bis spatelig, stumpf gespitzt, 2 - 3,5 cm lang, 9 - 10 mm breit. Blätter mehr aufrecht. Rosetten oft asymmetrisch, in der Jugend fein drüsenhaarig, später kahl. Blütenstiele bis 30 cm. Blüten 3 - 4 cm Ø, 12 fahlrosa Blütenblätter. Zahlreiche Tochterrosetten an kurzen, früh vertrocknenden Stolonen, blüht selten in Kultur

Beatrix Bodmeier 26.10.2013 Eva Haumann  11.10.2016 Veronika Falkenstein 16.04.2016
Naturstandort Atlas Gebirge / Marokko Tizzi Oussem
1900 m, Foto: F. Berteaux  / aus Semperviviophila
Gerard Dumont / Semperviviophilia in  Kultur V. Falkenstein 03.2009

Originalbeschreibung in lateinisch: Sempervivum tectorum, L. ; subsp. (?) S. atlanticum, nob. (Bot. Mag., t. 6055) - Differt a typo notis sequentibus - folia rosularum obovato-oblongua, apice breviter mucronata, utrinque (in planta spontanea) breviter glanduloso-pubescentia, margine ciliata ; foliis caulina lanceolato-oblonga, superiora glanduloso-pubescentia ; calyx fere ad basin fissus, stamina omnia perfecta, virginea obscure viridia (nec rubella) ; squamae hypogynae minutissimae glandulosae ; carpella divergentia basi toro elevato suffulta, et a verticilles exterioribus squamis exceptis omnino discreta, staminibus aequalia petala 2/3 longa. - Hab. Rosulas foliorum legimus in convalle Ait Mesan, anno 1871 ; ex his post annos ii. caules floriferi in Horto Kewensi enati sunt.
{diagnosis : S. tect. subsp. atlanticum in Journ. of Bot. (1873)}

Erstbeschreibung:  John Edward Ball * 20.08.1818 in Dublin / Irland, + 21.10.1898 in London, englischer Jurist und Botaniker Er zeigte in frühen Jahren eine Vorliebe für die Naturwissenschaft, besonders Botanik,. Er schrieb unter anderem über Alpenpflanzen und die marrokanische Flora. / Quelle: Wikipedia

 - atlanticum

 from 'Duhemane'

Lokalform S. atlanticum  from Duhemane
könnte die falsche Namengebung  eines Klons sein, von dem  behauptet wird von Ait Dahmane gesammelt worden zu sein                  
(zwischen Demnate und Azilal).
02.06.2014 02.06.2014
- atlanticum 

  'Edward Balls'

Kultivar  S. 'Edward Balls' umbenannt von S. atlanticum zu  S. atlanticum 'Edward Balls' Sempervivum Society 1985.              
Peter J. Mitchell (1970) Semperv.Society Journal 1970 Vol.1(2),p.13                                                                                

syn.: Sempervivum atlanticum 'Ball's Form'                                                                                                                                      

die Rosetten sind größer, symmetrischer und kugeliger als bei der typischen Form, gut färbend im Sommer zu bräunlich rot,    Vermutlich am Wildstandort in den Atlasbergen / Marokko gesammelt, ausdauernder als die anderen Formen 

Bilder siehe Kultivare E

- atlanticum

 

 from Mount Atlas

Lokalform von S. atlanticum  Die Herkunft dieser Form wird bezweifelt, da das Vorkommen an der angeblichen Sammelstelle   nicht existiert /  from Mount Atlas (J.Ball 1878)
Erwin Geiger Im Frühjahr und Sommer zeigen die Rosetten der Lokalform vom Hohen Atlas auch rote Farbtöne. Wüchsig!
alle Veronika Falkenstein 03.2009 07.2009 07.2008

- atlanticum  

 from Oukaïmeden

Lokalform von S. atlanticum  / robuste atlanticum -Form, Rosetten fahlgrün, Blätter zur Spitze rot  Oukaïmeden ist im zentralen Atlasgebirge  zwischen Oued N'Fiss und Oued Tessaout. Der einzige Fundort  (A. Dobignard,  in der Presse) war bei 2500-2700 m.
27.05.2015 27.05.2015 Frühjahr 2002
Veronika Falkenstein 15.08.2012 Gerard Dumont / Blüte in Kultur Rolf Volbon 07.09.2011
- atlanticum

 from Tizi'n Tichka

Lokalform von S. atlanticum from Tizi'n Tichka / Beschreibung Erwin Geiger, Eine Lokalform die auf dem höchsten Pass Marokkos gefunden wurde. Dieser Klon braucht unbedingt einen trockenen Winterstandort, evtl. an einer geschützten Hauswand oder  im Alpinenhaus.
26.05.2015 26.05.2015 Veronika Falkenstein  07.2008

- atropatanum

 

 

S. atropatanum J.Parnell

IK : Sempervivum atropatanum J.Parn., A new Sempervivum species from Iran, in Willdenowia, Berlin, 18(2) 419-421          (1989) (pro "atropatanus")                                                                                                                                                                                                   Mitchell, P.J.  (1990) Peter J. Mitchell, "Sempervivum Species Checklist", The Sempervivum Society Newsletter,                   December 1990, Vol. 13, No. 3, pp. 45-46. Als Sempervivum atropatanum Parnell.

Vorkommen:  nördlicher Iran, Rosetten 2 - 5 cm Ø, wenige kurze Ausläufer, Blätter länglich

atropatanum = Atropatan ist der Name des südlichen Teils von Aserbaijan, politisch heute zum Iran gehörig.

Verbreitung: Endemisch im Iran in Höhen bis ca. 2000m. / / Quelle: Inaugural-Dissertation von Dr. rer. nat. Philipp Neeff

Originalbeschreibung: Rosula 2.0-5.5 cm diam., foliis numerosis. Rami propagationis pauci, 1-3, breves, 1-3 cm longi. Folia rosulae c. 1.5 cm longa, 7 mm lata, oblongo-elliptica, cuspidata, pilis albis et rigidis, utrinque dense et valde breviter glanduloso-pubescentia, marginibus valde ciliatis. Caulis florifer 10-22 cm altus. Folia caulina, c. 1.5-3.0 cm longa, 5-8 mm lata, laxa imbricata, utrinque dense et valde breviter glanduloso-pubescentia, marginibus valde ciliatis. Inflorescentia densa, ramis 2-3, c. 4-7 floribus. Flores c. 2 cm diam., 10-11 partibus, pedicellis 1-3 mm longis raro sessiles. Calyx cum receptaculo 4-5 mm longus, pilis hispidis dense obsitus, segmenta c. 3 mm longa, anguste-triangularia, apice purpureo. Petala expansa, anguste oblonga, apice acuto, 9-10 mm longa, c. 1.5 mm lata, flava, glanduloso-pubescentia (pilis 0.25 mm longis), apice pilis fasciculatis, 0.5 mm longis obsita. Stamina c. 7 mm longa, filamenta flava, inferne glandulosa, antherae globosae. Squamae rotundatae, c. 0.5 mm longae, 0.8 mm latae. Carpella 6-7 mm longa, 1-1.5(-2) mm lata, glanduloso-pubescentia; styli c. 1.5 mm longi, glabri, erecti vel parum divergentes.
Type : leg. Rechinger, 18/VII/74, n° 49591, Azerbaïdjan iranien (NW de l'Iran) occidental : rochers près d'Habashi Bala, au Nord de Quotur, 1950 m ; Holotypus à Berlin, spécimen de gauche, Isotypi à Vienne.

alle Erwin Geiger 12.05.2011 26.05.2011 16.07.2012

 atropurpureum

Kultivar  S.  'Atropurpureum'  Hort. ex H. Correvon (1924)

keine genauen Angaben, aber ein alter Cultivar, wird schon in dem Buch „ Les Joubarbes" von Correvon Seite 21 v. 1929  (engl. Fassung) aufgeführt, eine Form v. S. tectorum ,  stammt aus dem Schweizer Jura, Rosetten 5 - 8 cm, im Sommer sehr dunklrote , fast schwarze Färbung, im ersten Jahr bekommt die Pflanze nicht ihre typische Färbung, diese erscheint   erst   im 2. Jahr

- atrorubens

Kultivar S. 'Atrorubens'  /Cultivar Register Vol. 1 / Sempervivum Society / Form v. S. tectorum /

kleine Rosetten,grün mit roten Spitzen

Hort. ex R.L. Praeger (1932) 

- atroviolaceum

Kultivar  S.'Atroviolaceum' /

Form von S. tectorum  keine genauen Angaben , aber ein alter Kultivar, erwähnt in dem Buch„ Les Joubares" von Henry Correvon S. 21 von 1929 (engl.Ausgabe), sehr große Rosetten ,  wechselt von olivgrün zu dunkelrot - violett  / Hort. ex H. Correvon (1924)

- auratum     

Form von S. marmoreum ssp. ballsii ( Wale ) Zonneveld (Succulenta 78(2):92 , 1999                                            

Herkunft: Nordwest Griechenland / Unterart von S. marmoreum , es sind die kleinen, graugrünen  kahlen Formen mit hellen Blüten

26.05.2015 26.05.2015

- auratum    

 from Kanbeecho

 

Lokalform von S. marmoreum ssp. ballsii ( Wale ) Zonneveld (Succulenta 78(2):92 , 1999  
 syn.:Sempervivum ballsii from Kambeecho R.S. Wale (1940) 
Frühjahr 2002
 

- aureggii

Form von S. tectorum var. tectorum Linne                                                                                                                      

 IK : Sempervivum aureggi Lurani ex Correvon Joubarbes, 36 (1924), nomen subnudum 

es handelt sich um einen einfachen Klon von S.tectorum ohne gärtnerische Bedeutung

02.06.2014 02.06.2014

- aureum

= Greenovia aurea (C.P. Smith ex J.W. Hornemann) P.B. Webb & S. Berthelot (1836)                                                        

IK : Sempervivum aureum C.Sm.ex Hornem. Suppl. Hort. Hafn. 61

- ausserdorferi

Form von S. x barbulatum Schott ( öster. Bot. Wochenbl. 3:91, (1853 ) 

IK : Sempervivum × ausserdorferi Huter, Herbar-Studien, in Oesterreichische Botanische Zeitschrift, Vienne, 55(15): 110 (1905) (pro "außerdorferi")

ausserdorferi = gewidmet dem Botaniker Außerdorfer

Fundort: Platzerberg in der Nähe  Gossensass / Eisacktal - Südtirol

Originalbeschreibung in lateinisch:  Rosulae virescentes, folioles margine pilis brevioribus glanduliferis, longioribus non glanduliferis intermixtis, apice subarachnoideo-barbatis; petalis roseis, late lanceolatis, calycis segmentis duplo longioribus.

- austriacum

= Form von  S. globiferum ssp. allionii ( Jordan & Fourreau) t'Hart & Bleij (Succulenta 78 (I):0,1999                          

syn.:   Jovibarba globifera ssp. allionii (A. Jordan & J. Fourreau) J. Parnell (1990)                                                                   

syn.:  Diopogon austriacus Jord. & Fourr.                                                                                                                         

IK:  Sempervivum austriacum (Jord. & Fourr.) Nyman, Conspectus florae europaeae, fasc. 2: 260 (1879)   

Originalbeschreibung in lateinisch: DIOPOGON AUSTRIACUS, paniculae sat confertae ramis 3 bifidis ramulis 10-11 floris, breviter villosis ; floribus campanulatis; calycis laciniis oblongo-lanceolatis, pubescentibus ; petalis linearibus, valde discretis, albido-luteolis, calyce duplo longioribus, apice tenuiter tricuspidatis, ad marginem et carinam dorsalem fimbriato-ciliatis ; staminum filamentis albido-viridulis, inferne pilosulis, antheris ovatis, obtusiusculis, luteis ; squamulis hypogynis subreniformi-quadratis, propria latitudine discretis, albido-luteolis ; carpellis breviter pubescentibus, viridibus, antheras aequantibus ; rosularum mediocrium foliis patulis, oblongis, angustato-acuminatis, ciliatis, glabris, ad dorsum medium linea pilorum longitudinali praeditis, caulinis ovato-lanceolatis, pubescentibus, praesertim basi cordatis ; caule breviusculo, pubescente.
Hab. in saxosis montium Austriae. ex Horto botanico vindobonensi pro S. hirto L. acceptum.
A D. allionii facile dignoscitur petalis linearibus apice tricuspidatis nec oblongo-lanceolatis obtusis, rosulis apertis nec globosis, foliis glabris dorso medio margineque ciliatis nec undique pubescentibus, latioribus, brevius acuminatis, caulinis grandioribus basi magis cordatis.
A D. heuffelii Schott recedit petalis linearibus nec spathulatis tenuius longiusque tricuspidatis, foliisque rosularum minime spathulatis.
Planta sub S. hirti L. nomine, in Jacquin, Flora Austr. I tab. 12 et in Sturm Deutschl. Flora, heft. 30 figurata, ex iconibus et descriptionibus, petalis quam in nostra latioribus et apice haud tricuspidatis gaudet, et forte speciem alteram constituit.                       

Erstbeschreibung: Claude Thomas Alexis Jordan (* Lyon , 29. Oktober 1814 /+ 7. Februar von 1897 ) war ein  französcher Botaniker und Systematiker,  sein Herbarium galt als einer der größten in Europa zu seiner Zeit  / Quelle : Wikipedia    

und Pierre Jules Fourreau  (* 1844 - 1871 ) war ein französischer Botaniker, Schüler des Taxonomen Alexis Jordan (1814-1897).